Εσύ που ταξιδεύεις
εκεί ψηλά
ανάμεσα στα σύννεφα
πες μου αν με θυμάσαι.
Εσύ που ορκιζόσουνα
πως θα’ σαι πάντα πλάι μου
που ήσουνα στις δύσκολες στιγμές μου;
Βαριά… ασήκωτη η μοναξιά.
Σ’ αναζητώ κάθε λεπτό…κάθε στιγμή.
Το νιώθεις;
Ένα συννεφάκι πέρασε.
Μια σταγόνα βροχής κύλησε στο μάγουλό μου
κι ήταν σαν να μ’ άγγιξες απαλά
και στέγνωσες το δάκρυ.
Ρ.β.
εκεί ψηλά
ανάμεσα στα σύννεφα
πες μου αν με θυμάσαι.
Εσύ που ορκιζόσουνα
πως θα’ σαι πάντα πλάι μου
που ήσουνα στις δύσκολες στιγμές μου;
Βαριά… ασήκωτη η μοναξιά.
Σ’ αναζητώ κάθε λεπτό…κάθε στιγμή.
Το νιώθεις;
Ένα συννεφάκι πέρασε.
Μια σταγόνα βροχής κύλησε στο μάγουλό μου
κι ήταν σαν να μ’ άγγιξες απαλά
και στέγνωσες το δάκρυ.
Ρ.β.
4 σχόλια:
Όμορφα τα όνειρα.
Δεν θα μπορούσαμε άλλωστε να ζήσουμε χωρίς αυτά.
Καλημέρα Ρένα μου
Καλησπέρα Μαρία μου.
Τα όνειρα είναι ένα μέρος της ζωής μας. Φτάνει να είναι όμορφα.
Οι παντοτινοί όρκοι είναι σαν τα σύννεφα! Πάνε κι έρχονται! Κατά που φυσάει ο άνεμος...
Τι μένει απ' τα σύννεφα; Η βροχή! Ύδωρ ζωής και εξαγνυσμού! Από τους όρκους; Στεγνές αναμνήσεις...
Οι όρκοι πράγματι είναι σαν τα σύννεφα έρχονται γεμάτα βροχή και χάνονται σαν το νερό που κυλλάει στο ποτάμι. Καλημέρα Σταμάτη.
Δημοσίευση σχολίου