Εφυγες
μια νύχτα βροχερή.
Ετσι χωρίς αιτία.
Την πόρτα πίσω σου έκλεισες
μα ξέχασες να κολλήσεις
κομμάτια της ψυχής μου
που σκόρπισες αλόγιστα.

Το ρολόι του κόσμου σταμάτησε για μένα.
Αφησα μισάνοιχτα την πόρτα
για να μη κλείσω την ελπίδα στη βροχή
και την παρασύρει το ποτάμι
στην μεγάλη αγκαλιά της γαλάζιας θάλασσας
μαζί με το άρωμά σου.

Πόσα μυστικά
μένουν για πάντα κλειδωμένα
χωρίς κανένας να μπορεί
να ξεκλειδώσει την αλήθεια.
********
Ψάχνεις τα λάθη εκείνα
που σε οδήγησαν σε λαθεμένα μονοπάτια.
Χαμένη στη σιωπή της νύχτας
το βλέμμα παρακολουθεί σκιές
να γλιστρούν στο ξέφωτο του δωματίου.
*********
Δεν έψαξες να διαβάσεις τις σιωπές
που έκρυβαν τον κόσμο το δικό μου.
Τα μάτια μου αν κοίταζες προσεχτικά
θα έβλεπες τον ήλιο που φώτιζε
μ' ανταύγειες χρυσές το περιβόλι της ψυχής μου.

Ρ.Β.

Σκοτείνιασε

Σκοτείνιασε...
Ολα τα σύννεφα του ουρανού
θαρρείς πως μπήκαν να ποτίσουν
τ' αγκάθια που φύτρωσαν
στις ρίζες της ψυχής μου.
***********
Τα μάτια γέμισαν βροχή.
Τα χείλη μου δεν πρόδωσαν ποτέ
ό,τι η καρδιά βαραίνει.
Μυστικά πολύτιμα, κρυμμένα
πίσω από μεθυσμένα δάκρυα.
***********
Το χώμα μύρισε βροχή
άρωμα που σε μεθά
σαν το λευκό κρασί
που σου χαρίζει λησμονιά
για να χαθείς στην αγκαλιά του ονείρου.

Ρ.Β.

Την πόρτα έκλεισα ερμητικά
τη μέρα που έφυγες χωρίς ένα αντίο
μη μπει η Μοίρα και σαρώσει
ό,τι απέμεινε ανέγγιχτο ακόμα.
***********
Μα κτύπησε την πόρτα
μ' ένα χαμόγελο στα χείλη
και τριαντάφυλλα στα χέρια.
Κι εγώ η τρελή της άνοιξα να μπει.
Τη φίλεψα αγάπη και γλυκό κρασί
κι αυτή με πότισε φαρμάκι.
***********
Εκρυψε το φεγγάρι τ' ασημοδάχτυλά του.
Σκοτείνιασε ο ουρανός και δάκρυσε τ' αστέρι
κι εγώ απέμεινα να καρτερώ
τις πρώτες ηλιαχτίδες
να ζεστάνουν την παγωμένη μου ψυχή.

Το δάκρυ το στερνό
δεν κύλησε ποτέ
πάγωσε από πόνο
στην άκρη των ματιών.
********
Με τον καιρό κοκκίνησε
και από τότε το δάκρυ
έγινε αίμα κόκκινο
στάζει σε κάθε θύμησή σου.
********
Πώς να ξεπλύνω τον πόνο
να σβήσει το αίμα που κυλά
να ξαναγίνει δάκρυ;