Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012




Μου’ λεγες πως είναι
ο δρόμος της ζωής χαρά.
Κι εγώ η αφελής σε πίστεψα
έκανα όνειρα τρελά
πως θα διαβούμε χέρι-χέρι
το δικό μας μονοπάτι.
 
Μα εσύ αντί να το στρώσεις
με πολύχρωμα λουλούδια
το φύτεψες μ’ αγκάθια
που μου ματώναν την ψυχή.

Μπορεί να έφυγες χωρίς ν’ αφήσεις πίσω σου
ίχνος από τις λίγες καλές στιγμές
που ζήσαμε μαζί, μα εκείνο που δεν μπόρεσες
να κλέψεις είναι τα όνειρά
που με κρατούν ακόμα ζωντανή.


Ρ.Β.

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

Στερνό Ταξίδι



Το πρώτο κρύο έδιωξε
τους τελευταίους κολυμβητές
από την παραλία.
Πόσο μ’ αρέσει να περπατώ
στην ακροθαλασσιά και να απολαμβάνω
τη φουρτουνιασμένη θάλασσα στη μοναξιά.
Ταιριάζει απόλυτα με την ψυχή μου.

Αν και το πρωινό κρύο διαπερνά το κορμί
εγώ θα βουτήξω, θα αγκαλιάσω το πρώτο κύμα
που θα με σηκώσει ψηλά και θα ταξιδέψω μαζί του
στην απεραντοσύνη της γαλάζιας οπτασίας.

Ισως με ταξιδέψει μακριά στο όμορφο μικρό νησί
εκεί που γνώρισα την ευτυχία…τη γαλήνη…
τη σιγουριά της ζωής…τον έρωτα…
Μπορεί όμως και να μη φτάσω πουθενά
μπορεί να με οδηγήσει στο τίποτα…
στον απέραντο βυθό… στη μαγεία της σιωπής…!


Ρ.Β.

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Ηλιοβασίλεμα



Ωριμάζοντας σιγά…σιγά…
με τον καιρό
αποδέχεσαι τη μοίρα σου
όποια κι αν είναι αυτή.

Ετσι βρίσκεις τη γαλήνη
πριν το τελευταίο βήμα στη ζωή.

Καθισμένη
Πίσω από ένα παράθυρο ανοιχτό
χαίρεσαι το ηλιοβασίλεμα
κάτω από τον ήχο μιας κιθάρας
δίχως να σκέφτεσαι
πως ίσως να είναι και το τελευταίο.

Συχνά περνά ολόκληρη η ζωή σου
σαν μια παλιά ταινία πολυπαιγμένη
που μπλέκεται συχνά στα γρανάζια του χρόνου
και γίνεται μικρά…μικρά…κομμάτια.
Τα μαζεύεις στις μαραμένες σου παλάμες
και τα πετάς μ’ ένα χαμόγελο πικρό
κλείνοντας το παράθυρο.
Ο ήχος της κιθάρας χάνεται στο σκοτάδι.
Ακόμα μια μέρα κερδισμένη.
Καληνύχτα!

Ρ.Β.

Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012

Σ'αγαπώ!



Πάντα μου άρεσε
να κατεβαίνω μόνη
με το πρώτο χάραμα
στην ακροθαλασσιά.
Να μαζεύω ποικιλόχρωμα κοχύλια
ξυπόλυτη στην άμμο την υγρή
κάνοντας όνειρα τρελά
για σήμερα…για αύριο…

Ηταν εκείνο το πρωινό
που  σε είδα να έρχεσαι
μ’ εκείνο το ανάλαφρο 
χαρούμενο βηματισμό σου.
Ηταν εκείνο το πρωινό
που πήρες ξαφνικά το χέρι μου
μέσα στη μεγάλη σου παλάμη
και μου’ πες:- «Σ’αγαπώ»!

Το πήρε γρήγορα το κύμα
και χάθηκε κάπου εκεί...
στον απέραντο γαλάζιο ωκεανό!

Ρ.Β.