Το κλειδί

Γυρεύω
εκείνο το χρυσό κλειδί
που φύλαξα μ’ αγάπη περισσή
μα δε μπορώ να τό βρω πουθενά.

Θέλω να ξεκλειδώσω
ό, τι… μα ό, τι… έχει απομείνει από σε
να μη πληγώνω πια τη δόλια μου καρδιά.
Είπα "καρδιά" μα ναι, εκεί το έχω φυλαγμένο.

Θα πρέπει να ξεσκίσω την καρδιά μου
ματώνοντας  χέρια και ψυχή
να το κλέψω και να το πετάξω
μια για πάντα απ’ τη ζωή.

Ετσι θα σβήσω τη μορφή σου
από τη σκέψη και τα όνειρά
να μη ματώνω πια τις νύχτες
με θύμησες παλιές.

Οι κρύες μέρες του χειμώνα
μας αποχαιρέτησαν αφήνοντας πίσω τους
μια γεύση πικρής μοναξιάς και απομόνωσης.
Ξαφνικά ο κήπος άρχισε ν’ανασταίνει.
Δειλά-δειλά ανθίζουνε οι πασχαλιές
τα δέντρα…τα λουλούδια…
στολίζοντας με χρώματα τη φύση.

Μυρωδιές αγριολούλουδων
γεμίζουν τον αέρα και μας μεθούν.
Πόσο αλήθεια μου λείπεις τώρα!
Πώς να χαρείς τις τόσες ομορφιές
όταν ΕΣΥ δεν είσαι πλάι μου.

Ας  μπορούσα το χρόνο να γυρίσω πίσω
να περπατήσουμε πιασμένοι χέρι-χέρι
εκείνα τα ολοστόλιστα σοκάκια
γεμάτα ανοιξιάτικες ευωδιές.

Ονειρο!!!
Να περπατάς ξυπόλητη στην άμμο
εκείνη τη στιγμή του απόβραδου
όπου η όραση με το πρώτο φως του φεγγαριού
μπορεί να σε παγιδέψει!

Νιώθεις την υγρασία να διαπερνά
σαν ανατριχίλα… το κορμί σου.
Μέσα στην απόλυτη ερημιά
διακρίνεις αμυδρά σκιά αγαπημένη.

Η καρδιά χτυπά τρελά….Τι κρίμα…
όραμα ήταν που καθρεφτίστηκε
για μια στιγμή στα γαλανά
αστραφτερά νερά του Ιονίου.

Δώσε μου το χέρι σου
κι έλα να πετάξουμε
σαν αετοί
ανάμεσα στα σύννεφα.
Να δούμε από ψηλά
πόσο μικροί κι ασήμαντοι
φαινόμαστε.
**********
Να πετάξουμε από ψηλά
καημούς και πίκρες
και να χαθούμε στη μεγάλη
αγκαλιά των αστεριών.
**********
Ισως κάποιο μικρό αστέρι
μας κλείσει στην ασημένια του
ουράνια αγκαλιά για πάντα.

Αγόρασα ένα κουβάρι κόκκινη κλωστή
κι έδεσα τα πιο όμορφα όνειρά μου
πλέκοντας πολύχρωμη γιρλάντα.
Το βράδυ τα πήρα αγκαλιά
και προσευχήθηκα να μη ξαναξυπνήσω.

Θέλω να φύγω από τούτη τη ζωή
με τις πιο όμορφες στιγμές
διαγράφοντας ό, τι με πλήγωσε…
ό, τι με πόνεσε…ό,τι με έκανε να κλάψω.