Το περιβόλι της ψυχής.

Πόσα χρόνια είχα να ανοίξω

εκείνη τη μικρή πορτούλα της ψυχής

που ήταν γεμάτη λουλούδια να μοσχομυρίζουν

αγιόκλημα και γιασεμί στο ολάνθιστο περιβολάκι.

Με αγωνία τη μισάνοιξα να ρίξω μια ματιά

και αντίκρισα όλα τα άνθη της ψυχής μου μαραμένα.

Πες μου πως να βρω τη δύναμη να το φυτέψω

πάλι από την αρχή τώρα που όλα γύρω μου

έχουν μαραθεί αφού και η βροχή
σταμάτησε να πέφτει.

Κρυώνω!

Πόσο κρυώνω θεέ μου!

Μου στέρησες τη ζεστασιά

που έβρισκα στην αγκαλιά σου.

Εφυγες σαν κλέφτης!

Δεν τόλμησες να με κοιτάξεις στα μάτια.

Δεν τόλμησες να δώσεις μια εξήγηση

στον άνθρωπο που είχες ορκιστεί…

Αιώνια αγάπη!

Πόσο κρυώνω θεέ μου!

Και ξέρεις γιατί;

Εχασα το πολυτιμότερο αγαθό.

Την πίστη μου στον άνθρωπο!

Εμεινα μόνη και κρυώνω.

Φοβάμαι το αύριο!

Φοβάμαι που γερνάω ολομόναχη.

Φοβάμαι την απόλυτη σιωπή μέσα

στο παγωμένο άδειο σπίτι.

Κοιτάζω τον ήλιο και ζητιανεύω

λίγη ζεστασιά.

Αφήνω το παράθυρο ανοιχτό

να με ξυπνήσουν πρωί…πρωί…

οι πρώτες ηλιαχτίδες!

Το τηλέφωνο!

Το τηλέφωνο

έχει σιγήσει από καιρό.

Οσο για την πόρτα;

Τι το’ θελα το μελωδικό κουδούνι

αφού δεν κτυπά ποτέ.

Τουλάχιστο αυτή δεν μπορεί

να την πάρει ο αέρας

και μείνω δίχως πόρτα.

Το τηλέφωνο θύμωσε…

Έχει θυμώσει από καιρό.

Τι να το κάνω το ασύρματο

καλό ήταν και το σταθερό.

Δεν ήθελε και πολύ…

Ενας ανεμοστρόβιλος το άρπαξε

από το μπαλκόνι και έπεσε στο κενό!

Εγινε χίλια δυο κομμάτια! 

Ετσι γλύτωσα από τη μουρμούρα του!

Ρ.Β.