Ξύπνησα

σε περιβόλι μέσα

σπαρμένο από κόκκινα σαν τη φωτιά

τριαντάφυλλα που έσταζαν

δροσοσταλίδες της αυγής.

***********

Απλωσα τα χέρια μου

σταγόνες να μαζέψω

να πιω για να μεθύσω

από το Νέκταρ

που κρύβει τ' άρωμά τους.

***********

Τι κρίμα!

Ονειρο ήταν και χάθηκε!

Αρωμα απ' τα παλιά.

Το κέρδος άλλαξε τη ζωή.

Πώς να ξεχάσεις

τα δύσκολα παλιά εκείνα χρόνια;

Πόλεμος... Φτώχεια.. Δυστυχία...

************

Μα τότε, ήτανε όλα πιο όμορφα.

Είχαμε ώρα. Κουβεντιάζαμε..

Χαμογελούσαμε..Ελπίζαμε...

Η γειτονιά γέμιζε τα βραδινά μας.

Ο κήπος ολάνθιστος, σκόρπιζε

μυρωδιές άνοιξης.

************

Δεν είναι το ίδιο πια σήμερα.

Τρέχουμε....Τρέχουμε....

Κυνηγάμε το χρήμα.

Πόρτες κλειστές.

Απομόνωση... Απόγνωση...

Το χαμόγελο έσβησε από τα χείλη.

Αναρωτιέμαι συχνά. Γιατί;

Φορτίο

Πόσες φορές

να πολλαπλασιάσω τον πόνο

για να καταλάβεις το φορτίο

που κουβαλάω στην ψυχή μου.

Δεν είναι μόνο πόνος μιας μέρας

είναι ολόκληρη ζωή.

**********

Πρέπει να βρω τον τρόπο

της αφαίρεσης, της λήθης.

Πρέπει να ξαναδώ τον ήλιο

πρωί...πρωί... με το χάραμα

να πω Καλημέρα Ζωή.

Να διαγράψω το χθες.

***********

Μα γίνεται; Δεν γίνεται νομίζω.