Το περιβολάκι

Ενας ακόμα χρόνος έφτασε στο τέλος του

κι εγώ δεν κατάφερα να βρω

μια ζεστή αγκαλιά να εναποθέσω την ψυχή μου.

Μια ζεστασιά να μη κρυώνει ολομόναχη

τα κρύα βράδια του χειμώνα.

Να μπορώ να εμπιστευθώ ανησυχίες… προβληματισμούς

χωρίς να ξέρω αν μια μέρα με προδώσει.

Να μπορώ κατά καιρούς να μπαίνω μέσα

να ποτίζω για να μη ξεραθεί

εκείνο το ολάνθιστο περιβολάκι

που μύριζε σμύρνα και βασιλικό.

Πες μου εσύ που ξέρεις τον κόσμο γύρω σου

είναι τόσο δύσκολο να δώσεις το κλειδάκι

σ’ αυτόν που χάρισες ό,τι πιο πολύτιμο είχες.

Την καρδιά σου!

Ρ.Β.

Μνήμες.

Ομοια ερπετά γαντζώνονται οι μνήμες

στο σώμα… στην ψυχή και σου ρουφάνε

σταγόνα…σταγόνα…τη ζωή

αν και ο χρόνος τις έχει ξεβάψει από καιρό.

Καμία γομολάστιχα δε στάθηκε ικανή

να τις ξεγράψει για να μπορέσεις να ζήσεις το παρών.

Ο χρόνος ξέφρενα κυλά

μη τον αφήνεις να σε γυρίζει πίσω στα παλιά.

Διώξε τα σύννεφα και κοίταξε κατάματα τον ήλιο.

Ρ.Β.

 

Μη μιλάς!

Μη μιλάς!

Πόσα όμορφα λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ

δένουν καλύτερα με την αγάπη

φτάνει να μου κρατάς το χέρι.

Κάτω από το μαβί ουρανό

τ’ αστέρια τρεμοσβήνουνε

στέλνοντας στα κύματα

χρυσαφένιες ανταύγειες.

Πώς να διακόψεις τη μαγεία

με λόγια που ίσως μια μέρα

μετανιώσεις που τα είπες.

Γι’ αυτό μη μιλάς και κοίταξε πόσο όμορφη

είναι η ζωή όταν καθρεφτίζεται

στον πιο όμορφο ουρανό της γης.

Στον Ουρανό της Ελλάδας!

Ο έρωτας είναι σαν ένα λουλούδι

που ανθίζει ακόμα και πάνω

σε ένα άνυδρο βράχο!

Αρκεί να υπάρχει

Αγάπη…Σεβασμός…και Ειλικρίνεια!

Ρ.Β.