Ταξίδεψα σε μια ψαρόβαρκα
με συντροφιά τ’ αστέρια, το φεγγάρι.
Μου έδωσαν πολλές φορές το χέρι
και μου’ γνεψαν από ψηλά
πως θα’ ναι πάντα δίπλα μου
να μου φωτίζουν το δρόμο στις δύσκολες στιγμές.

Εχεις ποτέ προσέξει πόσο όμορφο
είναι το φεγγάρι όταν σου χαμογελά;
Εχεις μαζέψει μέσα στις φούχτες σου
τόσα πολλά μαργαριτάρια να σου φωτίζουν
το δρόμο της ζωής;

Ητανε όμως  δύσκολο όταν μαύρα σύννεφα
σκέπαζαν τον ουρανό και έπρεπε να συνεχίσεις
στο σκοτάδι το ταξίδι σου παλεύοντας
με κύματα πελώρια που σε οδηγούσαν
για πάντα στο βασίλειο του βυθού.

Ρ.Β.

Με ένα δισάκι στον ώμο
ένα δισάκι γεμάτο μικρά…μικρά… δωράκια
μιας ολόκληρης ζωής
κουρασμένη αλλά γεμάτη μέρες
αντικρύζω την κόκκινη γραμμή.

Σπάνια προσεγγίζεις το τέλος του δρόμου
με ικανοποίηση όταν πίσω σου αφήνεις
το απόλυτο μηδέν…το απόλυτο τίποτε.
Όμως προχωράς γνωρίζοντας
ότι δεν υπάρχει πισωγύρισμα.

Ρ.Β.

Μικρά…μικρά… διαμαντάκια
μάζευα και τα έκρυβα προσεχτικά
σε σακουλάκια γεμάτα αρώματα.
Το άρωμά τους γέμιζε τη ζωή μου.

Αρώματα από λεβάντα, τριαντάφυλλο
σμύρνα και βασιλικό.

Ποτέ δεν πίστευα πως μια μέρα
θα έχαναν ξαφνικά το άρωμά τους
και θα τα πετούσα στα άχρηστα
μαζί με τα πολύτιμα διαμαντάκια.

Ρ.Β.