Το συννεφάκι

Ενα τόσο δα γκρίζο συννεφάκι
έχασε το δρόμο του
μια νύχτα βροχερή
και τρύπωσε στο δωμάτιό μου.
Στήθηκε σαστισμένο σε μια γωνιά
ψάχνοντας δρόμο διαφυγής.
Ανοιξα το παράθυρο
να σμίξει με τα σύννεφα
μα κείνο προτίμησε
να κουρνιάσει στην ψυχή μου.

Σήμερα
κατέβασα την κορνίζα με τη φωτογραφία σου.
Χρόνια πολλά ήταν κρεμασμένη
πάνω από το κρεβάτι μου.
Ξέσκισα το χαρτόνι
και την έκανα κομμάτια.
Κοίταξα την άδεια κορνίζα
την κράτησα στα χέρια μου
κι' έπειτα την έσπασα...
Τώρα θα μου πεις
τι σου έφταιξε η κορνίζα.
Την θρυμμάτισα
γιατί μου φάνηκε πως είχε κάποιο άρωμα.
Το άρωμα της φωτογραφίας σου
το δικό σου άρωμα...
Πρέπει με τον καιρό να εξατμίζονται
αρώματα που μας γυρίζουν πίσω.
Τα μάτια μου, χρόνια τώρα είχαν σκαλώσει
πάνω στο κάδρο χωρίς να μπορώ
να τα πάρω από πάνω του.

Απόγνωση

Αν και ο ήλιος έχει από ώρα δώσει τη θέση του
σ' ένα ολόγιομο χρυσαφένιο φεγγάρι
που καθρεφτίζεται ναζιάρικα στα νερά του Ευβοϊκού
η άμμος συνεχίζει να καίει σε κάθε άγγιγμά της.
Αστέρια στολίζουν με τον ασημένιο μανδύα τους
τη νύχτα που έχει αγκαλιάσει το στερέωμα.

*************

Νύχτα ερωτική......σε γεμίζει μνήμες.....
Πώς ν' αντέξεις την απουσία
μέσα σε τόση ομορφιά.
Η σιωπηλή κραυγή απόγνωσης
χάνεται μέσα σε μαύρο πέπλο δίχως απάντηση.

***********
Βαδίζω με βήματα σταθερά
η σιλουέτα μου χάνεται μέσα στη νύχτα
ζητώντας απεγνωσμένα λησμονιά
στο απέραντο υγρό βασίλειο του βυθού.

Ποτάμι ορμητικό
παρασύρει στο διάβα του
ό,τι προσπαθεί να το διασχίσει.
**************
Η φύση γύρω οργιάζει.
Κελαηδήματα αηδονιών
κοάσματα βατράχων
ήχοι γάργαρων νερών
στο ταξίδι τους προς το πέλαγος
είναι ό,τι μπορεί να γαληνέψει την ψυχή.
************
Θα' θελα να ζήσω για πάντα εδώ.
Ρίζα να γίνω να μη μπορεί
ανθρώπου χέρι να με πάρει.
**************
Προσπαθώ να περάσω
τ' ορμητικό ποτάμι.
Πατώ σε πέτρες κοφτερές
τα πόδια ματώνουν
όμως δε σταματώ
πρέπει να διασχίσω το ποτάμι
που λέγεται ΖΩΗ.
Κι' ας με κερδίσει ο θάνατος.