Φλεβάρης!

Το κρύο έκλεισε στην θαλπωρή του σπιτιού

τον κόσμο…Έστω εκείνους τους λίγους τυχερούς

που διαθέτουν ακόμα λίγη ζεστασιά στο σπίτι.

Οι δρόμοι έρημοι…παγωμένοι…

Ακόμα και τα πεινασμένα σπουργίτια χάθηκαν

να βρουν ζεστασιά στη παγωμένη φωλίτσα τους

Τις ώρες αυτές η μοναξιά γίνεται αφόρητη.

Κοιτάζω τον έρημο δρόμο η πάχνη θολώνει το τζάμι.

Ασυναίσθητα χαράζω το όνομά σου 

σβησμένο από τη μνήμη εδώ και πολλά χρόνια

ένα δάκρυ πικρό κυλά στο παγωμένο μάγουλο μου!

Ρ.Β.

Γενάρης!

Γενάρης!

Το κρύο διαπερνά το κορμί μου.

Μαύρα απειλητικά σύννεφα χρωματίζουν

την καταιγίδα που δε θα αργήσει να ξεσπάσει.

Στέκομαι και κοιτάζω με δέος τα πελώρια κύματα

και ο νους μου τρέχει στους ναυτικούς που ταξιδεύουν

στον ωκεανό για να κερδίσουν το ψωμί της οικογένειας.

Χίλιες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου.

Τα χρόνια κύλησαν γοργά και πήραν μαζί τους

όμορφες αναμνήσεις που δεν θα ξαναγυρίσουν ποτέ

και όχι μόνο, πήρε πρόσωπα αγαπημένα που άφησαν

στο σπίτι και στην ψυχή ένα κενό!

Μόνο κάτι παλιές μαυρόασπρες φωτογραφίες

στον τοίχο παρακολουθούν λυπημένα το σπίτι

θαρρείς πως κάτι θέλουν να πουν μα δεν μπορούν.

Ο χρόνος σημάδεψε το κορμί μα και την καρδιά.

Σέρνω βαριά τα βήματα μου στη νοτισμένη άμμο

και ένα δάκρυ κυλά στο μάγουλό μου!

Ρ.Β.

 

Απόβραδο!

Απόβραδο!

Το φεγγάρι είχε ρίξει τις πρώτες του ακτίνες

στα ήρεμα νερά του Ιονίου!

Μια κιθάρα σιγοντάριζε από μακριά

το κύμα που έσπαγε ήρεμα στη χρυσαφένια άμμο.

Χαμένοι στο γκρίζο τοπίο μέναμε σιωπηλοί…

ήταν εκείνη τη στιγμή που είπαμε τα ομορφότερα λόγια.

Η σιωπή είναι χρυσός!

Δεν είμαι πια εκείνο το χαρούμενο κορίτσι.

Ο χρόνος άφησε σημάδια ανεξίτηλα

στο σώμα…στην ψυχή…

Ο,τι αγαπούσα σε τούτη τη ζωή έχει χαθεί.

Μόνο πόνος φυτρώνει καθημερινά

σαν αγκάθια που τρυπούν βαθιά και σε ματώνουν.

Η μοναξιά καθημερινή συντροφιά!

Νιώθω πολλές φορές όταν κλείνω το απόβραδο τις γρίλιες

πως ίσως μείνουν κλειστές χωρίς αύριο

και χαθώ για πάντα στο σκοτάδι!

Βυθός!

Προσπαθώ να θυμηθώ

πότε αγάπησα τη θάλασσα.

Από πολύ μικρή γαντζωμένη στους ώμους του πατέρα μου

ανοιγόμαστε στα βαθιά χωρίς φόβο.

Εκείνος με έμαθε να αγαπώ το γαλάζιο της χρώμα.

Εκείνος με έμαθε να κολυμπώ σαν δελφίνι.

Η θάλασσα είναι αντίγραφο της ζωής.

Πότε σε ταξιδεύει σε όμορφες ταξιδιάρικες στιγμές…

πότε αγριεύει και σε απειλεί να καταπιεί ολόκληρη τη ζωή σου

για να σε παρασύρει στο βυθό καταπίνοντας

ότι ποιο όμορφο έζησες σ’ αυτή τη σύντομη ζωή.

Μα και ο βυθός της είναι ένας παράδεισος για να τελειώσεις

τούτη τη σύντομη ζωή που έζησες ή που ξέχασες να ζήσεις!

Ρ.Β.