Ο ουρανός έχασε το γαλάζιο του.
Μαύρα σύννεφα σκέπασαν την ελπίδα
να ξαναφανεί ο ήλιος και το φεγγάρι.
Το καΐκι μπάζει από παντού.
Πώς ν’ αποφασίσεις ολομόναχη
να το εγκαταλείψεις με τη μικρή σωσίβια βάρκα.
Να πέσεις στα αγριεμένα κύματα
που περιμένουν ανυπόμονα να σε καταπιούν,
να σε εξαφανίσουν για πάντα
από αυτό που λέγεται ζωή.

Ισως και να’ ναι μια απάντηση στην πρόκληση.
Θα παλέψω κι ό,τι προκύψει.

Ρ.Β.

Θυμάσαι;

Αν και πέρασαν χρόνια
οι μνήμες έρχονται βασανιστικά
πότε στα όνειρά μας…πότε σε όμορφες
μαγευτικές στιγμές για να μας γυρίσουν πίσω.

Θυμάσαι;

Ανυπόφορη η ζέστη εκείνη τη βραδιά.
Με πήρες από το χέρι και κατεβήκαμε
στην έρημη ακροθαλασσιά γυρεύοντας λίγη δροσιά.
Απλώσαμε την ψάθα πάνω στην ζεστή άμμο
και ξαπλώσαμε με μόνη συντροφιά το κύμα.

Τ’ αστέρια λαμπύριζαν όμοια κεντημένα βοτσαλάκια
στο γαλάζιο βελούδινο στερέωμα.
Ολόγιομο το φεγγάρι καθρεφτίζονταν
στα ασημοποίκιλτα νερά χαράζοντας ναζιάρικα
την οδό των ονείρων για ερωτευμένους.

Μας πήρε ο ύπνος νανουρισμένοι από το ήρεμο
μα τόσο γλυκό πάφλασμα του θαλασσινού νερού.
Ένα δυνατό ξαφνικό μπουρίνι μας ξύπνησε
με το πρώτο χάραμα, την ώρα που το φεγγάρι
έγερνε μελαγχολικά στη δύση, όμοιο χρυσό φλουρί.

Ρ.Β.

Φλεβάρης!…Το κρύο τσουχτερό.
Και όμως η θαλπωρή του σπιτιού
με πνίγει εδώ και αρκετή ώρα.
Τα βήματά μου με οδηγούν στη ακροθαλασσιά.
Μόνο εδώ δεν νιώθω μόνη.
Σαν ερωτικό, λυπητερό τραγούδι
το κύμα μου κρατά συντροφιά
στην έρημη παραλία.

Χλωμό κι απόψε το φεγγάρι καθρεφτίζεται
ναζιάρικα στην απέραντη αγκαλιά της θάλασσας.
Κάτω από τη σκιά του φεγγαριού
μαζεύω στις  υγρές παγωμένες φούχτες μου
ασημένιες μικρές…μικρές …ελπίδες.

Αύριο!….Ποιος ξέρει… ίσως αύριο!

Ρ.Β.

Η ζωή μας;
Στοιβαγμένες αναμνήσεις
στο κελάρι του χρόνου.
Τις ξεθάβουμε…τις ξεσκονίζουμε…
σαν πολύτιμα αντικείμενα
κάποιας μικρής ή μεγάλης αξίας
και πάλι τις στοιβάζουμε
περιμένοντας το πλήρωμα του χρόνου.

Ρ.Β.