Αδειασμα ψυχής

ο στίχος.

Αστείρευτη πηγή

τα συναισθήματα

σου κόβουν την ανάσα.

Σκιές από το χτες

γεμίζουνε τη μοναξιά μου.

Σκιές χωρίς μιλιά

περνούν αθόρυβα μπροστά μου.

Απλώνω το χέρι

να σ' αγγίξω

να χαϊδέψω

τα γκρίζα σου μαλλιά.

Μάταια.

Η σκιά σου

γλιστρά

χάνεται

στην άβυσσο

του χρόνου.

Να' ξερες

αλήθεια

πόσο πολύ

μου λείπεις!

ΗΧΟΙ ΚΟΧΥΛΙΩΝ

Εκεί που η θάλασσα

συναντά τον ουρανό

πελώριο σύννεφο

όμοιο άσπρο άτι

προβάλλει δειλά.

Τα χέρια απλώνω

να το φτάσω

να τ' αγγίξω

να ταξιδέψω

στη ράχη του.

Το φτάνω!

Το αγκαλιάζω!

Πετώ!

Το κορμί

ταξιδεύει

τη ζωή.

Που είναι όμως

η ψυχή;

Να την αγγίξω.

Να την ψηλαφίσω.

Να τη νιώσω.

Αφού αυτή

θα συνεχίσει

το ταξίδι μακριά

από το κορμί!

Ηχοι Κοχυλιών

Μας πλάνεψε

το χρώμα της.

Νομίζαμε πως ήτανε χρυσός

και κτίσαμε ερωτική φωλιά

στην άμμο!

Στη γαλάζια

απεραντοσύνη

της θάλασσας

βρήκα

γαλήνη

ομορφιά.

Αλμύρα και φύκια

σκορπίζουν

στον αγέρα

άρωμα μεθυστικό.

Η ματιά χάνεται

στο γαλάζιο άπειρο

του παρελθόντος.

Η φαντασία

σε γυρνά πίσω

σε μέρες χαρούμενες

μέρες ευτυχισμένες

την ώρα που ο ήλιος

ρίχνει χρυσαφένιες ανταύγιες

στον απέραντο ωκεανό.

Ξάφνου ένα μαύρο σύννεφο

σκεπάζει τον ήλιο

όλα χάνονται μεμιάς

σε μαύρο πέπλο τυλιγμένα.

Ο ήλιος ξεπροβάλλει γρήγορα

διώχνει μακριά

το μαύρο σύννεφο

οι ηλιαχτίδες

σε τυλίγουν πάλι στη ζεστή

τρυφερή τους αγκαλιά.

Ηχοι Κοχυλιών

Τη Μυρτιά μου

κατέβηκα

στον κήπο να ποτίσω

Ο ήλιος σκαρφάλωνε

κόκκινος σαν τη φωτιά

σιγά, σιγά στον ουρανό

φωτίζοντας την καταπονημένη γη.

Την πότισα. τη σκάλισα

και κάθησα στη ρίζα της

το θρόισμα των φύλλων της

το τρίξιμο των κλαδιών της

ν' ακούσω και να της πω

τον πόνο που' χω

βαθιά μεσ' την καρδιά.

Το απαλό, δροσερό, πρωινό αγέρι

ήρθε να μου χαϊδέψει τα μαλιά

κι ήτανε το χάδι τόσο απαλό

που θάρρεψα πως ήσουνα εσύ!

Φθινοπωρινά Φύλλα

Ψηλαφώ

σκιές μεσ' το σκοτάδι.

Βαδίζω σε άγνωστες σπηλιές

εκεί που κρυστάλλινοι σταλαχτίτες

σμίγουν μ' αστραφτερούς σταλαγμίτες

χαμένοι στις σιωπές αιώνων

στα έγκατα της γης.

Η σκιά του αρχανθρώπου

ενοχλημένη από τον απρόσκλητο επισκέπτη

πλανάται στους ήχους νερών

που γλύφουν υγρά τοιχώματα.

Εσύ που ταξιδεύεις

διασχίζοντας

γκρίζα σύννεφα

πεσ' μου αν με κοιτάς.

Εσύ που ταξιδεύεις

εκεί ψηλά ανάμεσα στ' αστέρια

αν είσαι άγγελος

έλα στο όνειρό μου.

Ανήμπορη εγώ

να φτάσω την ψυχή σου

στείλε μου

μήνυμα εσύ.

Πεσ' μου

πού είσαι

τι κάνεις

με ποιά μορφή

υπάρχεις;

Ετσι θε να σε βρω

σαν θα' ρθει

η ώρα

η δική μου

η ευλογημένη.

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ ΦΥΛΛΑ

Αφουγκράζομαι

τη φωνή σου

στους ήχους

της φύσης.

Στο πάφλασμα των κυμάτων

στο θρόισμα των φύλλων

στον άνεμο, στη βροχή

στο κάτασπρο χιόνι

που πέφτει σιωπηλά.

Αφουγκράζομαι...

μιλώ με τα πουλιά

τα νυχτοπούλια

τους τζίτζικες

τ' αγριοπερίστερα

τις δεκοχτούρες.

Ακούω στη φύση

τη φωνή σου.

Σ' αποκρίνομαι.

Μ' ακούς;

Φθινοπωρινά Φύλλα

Πόσο μ' αρέσει αλήθεια

να παίζω με τα σύννεφα.

Να τα κοιτάζω

να πλάθω

μορφές αγαπημένες

να φτιάχνω

ιστορίες φανταστικές.

Πόσο όμορφα

είναι

να παίζεις

με τα χρώματα.

Μαβιά

στον γκρίζο ουρανό

άσπρα

μέσα στο γαλάζιο

κόκκινα

σαν τη φωτιά

στο γέρμα

του ήλιου.

ΗΧΟΙ ΚΟΧΥΛΙΩΝ

Ερημίτης

περνώ

μέρες σιωπής

σ' ακρητικό νησί.

Ξυπόλητη

πλανιέμαι

θαμποχαράματα

στην άμμο.

Μαβιά

η θάλασσα

τα μυστικά της

κρύβει.

Πλανεύτρα

με τραβά

χάνομαι

στην παγωμένη

αγκαλιά της.

ΗΧΟΙ ΚΟΧΥΛΙΑ

Tο κορμί μου

λαχταρώ

να βυθίσω

στη δροσιά σου.

Με το χάραμα

ν' αγκαλιάσω

το γαλάζιο σου.

Ο ήλιος

κατακόκκινος

χρωματίζει

μ' ανταύγειες

τα χρυσοποίκιλτα

νερά σου.

Να νιώσω

την εξαϋλωση

του κορμιού

της ψυχής.

Να βουτήξω

στο βυθό

να ψάξω

τα χαμένα

πολύτιμα πετράδια

που γλίστρησαν

αναίτια

μέσα από τα χέρια μου

και χάλασαν

οι μέρες

οι νύχτες

της ζωής μου.

Όπως κι αν είσαι

σ' αγαπώ

γαλήνια

με το χάραμα

φουρτουνιασμένη

τις νύχτες του χειμώνα.

Σε σένα

βρήκα

ό, τι δε βρήκα

στη ζωή.

Άρωμα

Γαλήνη

Δροσιά.

Πόσο αλήθεια

σ' αγαπώ

θάλασσα.

Μακάρι

όταν φύγω

να χαθώ

για πάντα

στη γαλάζια

αγκαλιά σου!

Ηχοι Κοχυλιών

Ανεμώνες

Μνήμες

μοναχικής ζωής

χάνονται

στις αναμνήσεις.

Θυμάμαι

εκείνες τις ανεμώνες

που μου πρόσφερες

ΕΣΥ

Οι ανεμώνες

μαράθηκαν στο βάζο

όπως ο έρωτας

που μου' ταξες

για μια ολόκληρη ζωή!

Αποκοιμήθηκα

Αποκοιμήθηκα

νανουρισμένη από το κύμα

που έσπαγε γλυκά-γλυκά

στο ηλιοκαμένο μου κορμί.

Αποκοιμήθηκα

πάνω στην άμμο την καυτή

μεθυσμένη από τη μυρωδιά

της θάλασσας σπαρμένη από φύκια.

Αποκοιμήθηκα

μαγεμένη από χαρούμενα

τραγούδια αηδονιών

που σε κάνουν να ξεχνάς

τη μοναξιά, τις πίκρες της ζωής.

Κοίταξε τ' αστέρια

ταξίδεψε στον έναστρο ουρανό

μην παραλείψεις

να κάνεις μια ευχή

όταν δεις ένα αστέρι

να πέφτει και να χάνεται

στο άπειρο γαλάζιο.

ΗΧΟΙ ΚΟΧΥΛΙΩΝ