Χάθηκαν τα λόγια
μέσα στη σιωπή.
Ηταν γιατί δεν είχαμε
τίποτε πια να πούμε.
Κι όμως όταν αγαπάς
ξέρεις να διαβάζεις τις σιωπές.
Κοιτάζοντας σε βαθιά μέσα στα μάτια
διέκρινα ότι όλα είχαν τελειώσει μεταξύ μας.
Γι’ αυτό προτίμησες να κλειστείς στον εαυτό σου
ώσπου να μπορέσεις να πεις τη λέξη «Φεύγω»!

Ηπιαμε τον τελευταίο μας πικρό καφέ
δίχως μιλιά…δίχως ένα βλέμμα…
Κρατώ ακόμα τη γεύση του στο στόμα μου.
Σηκώθηκες…πήρες το σακάκι σου
κι έκλεισες πίσω σου αθόρυβα την πόρτα.

Πόσο δύσκολες οι πρώτες στιγμές της μοναξιάς!

Ρ.Β.

Κρυώνω!

Πόσο κρυώνω θεέ μου!
Εφυγες και ξέχασες να με σκεπάσεις.
Ξέχασες τα πατζούρια σφαλιστά
και έκλεισες ακόμα και τον ήλιο στη αυλή.

Πώς να ζήσεις στο σκοτάδι…
Πώς να ζήσεις σε τόση μοναξιά…

Πρέπει να σηκωθώ ν’ ανοίξω τα παράθυρα
να μπει το φως να φωτίσει το σκοτάδι.
Να ξεκρεμάσω από τους τοίχους
ό,τι πληγώνει την ψυχή!

Να διώξω τα φαντάσματα που τριγυρνούν
και τρίζουν πόρτες και παράθυρα.
Ν’ ανοίξω την πόρτα του σπιτιού
και να φύγω αφήνοντας πίσω μου το χθες.

Ξέρω ο χρόνος είναι λίγος που απέμεινε.
Αλλά ποτέ δεν είναι αργά
για μια καινούρια μέρα που ανατέλλει!

Ρ.Β.

Τίποτε μα τίποτε
στον κόσμο τούτο
δεν είναι δίκαια μοιρασμένο.
Ακόμα και η αγάπη
σε άλλους δίνεται απλόχερα
και σ’ άλλους φειδωλά.

Κάτι ψίχουλα μονάχα πεταμένα
στη γωνιά του δρόμου
τις κρύες μέρες του χειμώνα
σαν σε πεινασμένα… παγωμένα…
από το κρύο σπουργιτάκια.

Ρ.Β.