Ασε με...

Άσε με
να σηκώσω άγκυρα
να μη ακούω πια
το κύμα να στενάζει
εγκλωβισμένο σε βράχια αφιλόξενα.

Θα πάρω τη μικρή βαρκούλα μου
δίχως κουπιά…δίχως μπαγκάζια
να ρίξω άγκυρα στην πρώτη έρημη ακτή
με μόνη συντροφιά πετροχελίδονα.

Τη νύχτα κάτω από το φως του φεγγαριού
θα αποκοιμιέμαι νανουρισμένη
από τα νυχτοπούλια και το κύμα.

Θαμποχαράματα θα με ξυπνούν οι πρώτες ηλιαχτίδες!

Ρ.Β.

Οι πρώτες ηλιαχτίδες
τρύπωσαν από τα κλειστά πατζούρια
και ταξίδεψαν νωχελικά πάνω στο κρεβάτι.
Αγγιξαν βλέφαρα κλειστά
φωτίζοντας  σκοτεινές απόκρυφες
γωνιές του δωματίου.
Ένα περαστικό σύννεφο
βούτηξε τα πάντα στο σκοτάδι!

Ρ.Β.

Τι όμορφο κόσμο έπλασα
όταν τα παιδικά μου μάτια
αντίκρισαν πρώτη φορά
Τα αστέρια!…Το φεγγάρι!…
Αποκοιμιόμουνα τα βράδια
με παραμύθια μαγισσών.
Ητανε όμορφος ο κόσμος
δίχως κακίες…δίχως ασχήμιες…

Μα πριν καλά…καλά… το καταλάβω
κηρύχθηκε ο πόλεμος
και γκρέμισε τον παιδικό μου κόσμο.
Γνωρίσαμε την πείνα…την ανέχεια…
την μπότα του καταχτητή.
Στο άκουσμα της σκορπούσε φόβο…βία…αίμα…
μέρα και νύχτα.

Ποιος να μου το έλεγε πως θα γνώριζα
ξανά τον πόλεμο μετά 71 ολόκληρα χρόνια!
Ενας  αλλιώτικος …ασυνήθιστος πόλεμος…
Πόλεμος οικονομικός απέναντι σε κράτη αδύναμα
που οδηγούν το λαό τους στη διάλυση…
στην πτώχευση… στην ανεργία…
στην πλήρη εξαθλίωση!

Ρ.Β.

Θυμάσαι;

Θυμάσαι;
Ηταν φεγγαρόφωτο
μου έδωσες το χέρι
και μου ψιθύρισες γλυκά στ’ αυτί.
-Σ’ αγαπώ!
-Ελα να πετάξουμε
εκεί ψηλά στ’ αστέρια
σε ένα ταξίδι μαγικό
δίχως σταθμούς  και πίκρες.

-Κανείς δε θα μπορεί
να μας χωρίσει
παρά μονάχα ο θάνατος.
Σου έδωσα το χέρι
σου χάρισα την καρδιά μου
χωρίς κανένα δισταγμό
για ένα ταξίδι στα δύσκολα
μονοπάτια της ζωής.
Μα εσύ…
Στο πρώτο δύσβατο μονοπάτι
άφησες το χέρι μου
και χάθηκες σε πυκνή ομίχλη.

Και τώρα ολομόναχη
φωνάζω τ’ όνομά σου
γιατί φεύγοντας
ξέχασες να επιστρέψεις
την φτωχή καρδιά μου.

Ρ.Β.