Πόσες φορές
αγναντεύοντας τον ωκεανό
από την άκρη του γκρεμού
αισθάνθηκα το χέρι σου
 να με σπρώχνει στο κενό!
Με συγκρατούσες όμως.
Ηθελες να συνεχίσεις να με πληγώνεις
δεν σου έφταναν οι πληγές της ψυχής
που αιμορραγούσαν δίχως τέλος.
Το απολάμβανες!
Κι εγώ η τρελή σε άφηνα να με πληγώνεις.
Ηρθε η στιγμή όμως που αν δεν το κάνεις ΕΣΥ.
Θα φύγω μόνη.
Και τότε θα’ ναι πολύ αργά για σένα!


Ρ.Β.

Η δική μου φυλακή.

Η δική μου φυλακή
δεν έχει μηδέ πόρτες…μηδέ παράθυρα…
μηδέ κλειδαριές …και κάγκελα.
Θέλω να δραπετεύσω να χαθώ
σε ένα ατέλειωτο ωκεανό από χαμένα όνειρα.
Μα μένω ισοβίτης  στη δική μου φυλακή.

Δύο περιστέρια οι καθημερινοί μου επισκέπτες.
Πόση αγάπη…για μια φούχτα ψίχουλα!

Ρ.Β.

Η νύχτα είναι σκοτεινή.
Δίχως φεγγάρι…δίχως αστέρια…
Κι εγώ περπατώ σε μονοπάτια δύσβατα
Ολομόναχη…δίχως να σου κρατώ το χέρι.
 
Προχωρώ στα σκοτεινά χωρίς να ξέρω
τι θα φέρει το επόμενο βήμα.
Ο φόβος …η αμφιβολία…γίνεται συνοδοιπόρος.
Όμως προχωρώ δεν έχω άλλη επιλογή.
Ο χρόνος κυλά εις βάρος μου…
Πρέπει να φτάσω κάπου
άλλως το τέλος με περιμένει
στην επόμενη γωνιά.

Ρ.Β.