Ηλιοβασίλεμα!

Το χώμα μύρισε βροχή.

Η υγρασία διαπερνά το κορμί μέχρι το κόκκαλο.

Βγήκα στο δρόμο

κοίταξα τον ουρανό

άπλωσα τα χέρια

πήρα αγκαλιά ένα τεράστιο μαύρο σύννεφο

το φόρεσα μ' ανατριχίλα

και χάθηκα σ' ένα σκοτεινό δρομάκι

περιμένοντας το ηλιοβασίλεμα.

Ακουσέ με!

Ξέρεις γιατί τα μάτια είναι δακρυσμένα;

Θέλω να αδειάσω την ψυχή μου

να πω το πόνο που με σφάζει νύχτα…μέρα…

μα  δεν υπάρχει κάποιος να με ακούσει.

Χάθηκαν οι άνθρωποι…χάθηκαν οι φίλοι

και ξέρεις γιατί;

Δεν αντέχουν να σε ακούσουν.

Ζουν τα δικά τους προβλήματα.

Κλείσαμε τις πόρτες της ψυχής μας!

Το Αστέρι μου!

Εφυγες βουτηγμένος στην σιωπή.

Δεν σου ζήτησα τίποτε.

Μου λείπει όμως κάθε μέρα και πιο πολύ

εκείνο το λαμπερό αστέρι που σου είχα χαρίσει.

Τώρα που όλα έχουν βουτήξει στο σκοτάδι

το θέλω πίσω μαζί και το φεγγάρι

για να φωτίζω στις σκοτεινές νύχτες

το άδειο μου δωμάτιο!

Κάποτε!

Πόσα μα πόσα ψέματα

σε μια τόσο μικρή ζωή!

Υποκρισία… ψεύτικα λόγια…

από ανθρώπους που νόμιζες αληθινούς φίλους.

Δεν ξέρεις πια ποιον να πιστέψεις, ποιον να εμπιστευτείς.

Σε ποιον να ανοίξεις την καρδιά σου

σε ποιον να πεις τα προβλήματά σου.

Χάθηκαν πια για πάντα εκείνοι οι άνθρωποι

που ήταν έτοιμοι να δώσουν και την ψυχή τους

για να σε στηρίξουν στις δύσκολες στιγμές.

Αλλαξε ο κόσμος Μάνα.

Δεν υπάρχει πια εκείνη η παλιά γειτονιά

που μοσκοβόλαγε αγιόκλημα και γιασεμί!

Μπορεί να ήμαστε φτωχοί,

μα είχαμε καρδιά και αισθήματα.

Δεν υπάρχει πια η καλημέρα!

Είμαστε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων!