Οσο τα χρόνια κυλούν
τόσο ξαναγυρνάς στα παιδικά σου χρόνια.
Ητανε χρόνια δύσκολα
μεγαλώσαμε με στερήσεις.
Όλα τα παιδικά μας όνειρα
σβήνανε το ένα μετά το άλλο.
Κρυώναμε, γνωρίσαμε τη στέρηση
αλλά υπήρχε μια ελπίδα
ότι μια μέρα θα διώξουμε
τον Γερμανό κατακτητή.
Σήμερα ξαναζούμε τη στέρηση
χωρίς ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Από παιδί λάτρεψα τη μουσική
ήθελα να μάθω πιάνο
αλλά το ν’ αποκτήσεις πιάνο
ήταν μακρινό όνειρο.
Θυμάμαι για παρηγοριά
μου αγόρασαν μια φυσαρμόνικα.
Επαιζα όλη μέρα τα τραγούδια
της μακρινής εκείνης δύσκολης
μα όμορφης εποχής…
Σήμερα η φυσαρμόνικα
έχει ξεχαστεί πάνω σ’ ένα πιάνο
πολύ παλιό, χαρισμένο με αγάπη
από μια θεία μου που έφυγε…
και που διασώθηκε από την καταστροφή της Σμύρνης.
Κατάφερα να μάθω πιάνο στα πενήντα μου.
Δεν μπόρεσα να κάνω το όνειρο πραγματικότητα.
Τα χέρια δεν κατάφεραν να νικήσουν τη θέληση.
τόσο ξαναγυρνάς στα παιδικά σου χρόνια.
Ητανε χρόνια δύσκολα
μεγαλώσαμε με στερήσεις.
Όλα τα παιδικά μας όνειρα
σβήνανε το ένα μετά το άλλο.
Κρυώναμε, γνωρίσαμε τη στέρηση
αλλά υπήρχε μια ελπίδα
ότι μια μέρα θα διώξουμε
τον Γερμανό κατακτητή.
Σήμερα ξαναζούμε τη στέρηση
χωρίς ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Από παιδί λάτρεψα τη μουσική
ήθελα να μάθω πιάνο
αλλά το ν’ αποκτήσεις πιάνο
ήταν μακρινό όνειρο.
Θυμάμαι για παρηγοριά
μου αγόρασαν μια φυσαρμόνικα.
Επαιζα όλη μέρα τα τραγούδια
της μακρινής εκείνης δύσκολης
μα όμορφης εποχής…
Σήμερα η φυσαρμόνικα
έχει ξεχαστεί πάνω σ’ ένα πιάνο
πολύ παλιό, χαρισμένο με αγάπη
από μια θεία μου που έφυγε…
και που διασώθηκε από την καταστροφή της Σμύρνης.
Κατάφερα να μάθω πιάνο στα πενήντα μου.
Δεν μπόρεσα να κάνω το όνειρο πραγματικότητα.
Τα χέρια δεν κατάφεραν να νικήσουν τη θέληση.
Ρ.Β.