Ονειρα!

Από παιδί ακόμα

χωμένη κάτω από την παιδική μου

ροζ κουβερτούλα έχτιζα

το σπίτι των ονείρων μου.

Έπειτα αποκοιμιόμουνα χαρούμενη

με ένα χαμόγελο στα χείλη.

Εγώ έχτιζα και άλλοι γκρέμιζαν…

Εγώ έκανα όνειρα και το πρωί…

μεταμορφώνονταν σε εφιάλτες ερειπίων!

Όσο μεγάλωνα…μεγάλωναν και τα όνειρα!

Έχτιζα στην άμμο τα παλάτια μου

και ήταν όμορφα γιατί τα φώτιζε το φεγγαρόφωτο!

Πονούσε πολύ γιατί τα όνειρα έκαναν φτερά

από ανθρώπους που αγαπούσα και αγαπώ ακόμα.

Ήρθε ο πόλεμος… τα όνειρα έγιναν εφιάλτες!

Η γερμανική μπότα έσπειρε

τον τρόμο…την πείνα… το θάνατο!

Δεν υπήρχε ελπίδα για ζωή παρά μόνο για επιβίωση.

Έπειτα ήρθε ο εμφύλιος.

Αδελφός σκότωνε αδελφό…

Εξορίες…Μακρονήσια…Τρόμος…

Τα όνειρα έκαναν φτερά.

Έμειναν τα όνειρα και η αγωνία

για τα δικά σου πρόσωπα που ζούσαν

στα ξερονήσια τους δικούς τους εφιάλτες!

Το ξέρεις;

Το ξέρεις;
Το ξέρεις, πως όταν έκλαιγα
δεν βρέθηκε ποτέ κανείς
τα δάκρυά μου να στεγνώσει;
Γι’ αυτό σταμάτησα να κλαίω.

Το ξέρεις πως όταν τραγούδαγα
δεν άκουγε το τραγούδι μου κανείς;
Γιατί λοιπόν να τραγουδώ
αφού κανείς δεν με ακούει;
Το ξέρεις πως όταν ξάπλωνα
τα κρύα χειμωνιάτικα βράδια
δεν βρέθηκε ποτέ μια αγκαλιά
να μου ζεστάνει το κορμί;
Το ξέρεις πως ήμουν πάντα μόνη
στη λύπη, στη χαρά, στον πόνο
στα προβλήματά μου;
Ξέχασα τώρα πια τι θα πει αγάπη.
Μου ζητάς να σβήσω το παρελθόν.
Να ξεχάσω την έλλειψη κατανόησης.
Την σκρηρότητα που με οδήγησαν
στο σήμερα, στην αβεβαιότητα.
Κανείς δεν μπόρεσε
το χρόνο πίσω να γυρίσει.
Να ξεχάσω, να συγχωρήσω.
Το θέλω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.
Μα δεν μπορώ το λέω και πονώ.
Ρ.Β.