Πόσο ανόητη υπήρξα!
Σε κοίταζα…σε χάιδευα…
Μα ξέχασα να διαβάσω
την πίσω σελίδα που έκρυβες επιμελώς.

Όταν σε κοίταζα  προσπαθούσα συχνά να συλλαβίσω
εκείνα τα κρυφά κομμάτια της ψυχής σου.
Τσαλακωμένες σελίδες…σελίδες δυσανάγνωστες
γεμάτες ακαταλαβίστικα γράμματα.

Τώρα ξέρω τι έκρυβες σε κείνα τα κρυφά μέρη
της ψυχής σου. Μα είναι τόσο αργά!
Προσπαθώ χρόνια  να σβήσω
με γομολάστιχα το παρελθόν.

Ρ.Β

Ηταν εκείνη την ώρα
που τρεμοσβήνουνε τ’ αστέρια
για να χαθούν σιγά-σιγά με το πρώτο χάραμα.
Αφησες το χέρι μου και μου είπες:

-Φεύγω!

Το ήξερα από την αρχή πως ο έρωτας αυτός
ήταν τυλιγμένος στην ομίχλη.
Τίποτε δεν ήταν ξάστερο
τίποτε δεν ήταν αληθινό.

Εφυγες…Χωρίς να γυρίσεις ούτε μια στιγμή
να κοιτάξεις πίσω σου, με το κεφάλι σκυφτό.

Κοίταξα με δάκρυα στα μάτια τον ουρανό
και παρακάλεσα το μικρό μου αστεράκι
να μη φύγει και χαθεί με τη χαραυγή.
Μάταια! Αύριο πάλι μου είπε τρεμοσβήνοντας.
Και χάθηκε στον απέραντο γαλάζιο ουρανό.

Ρ.Β.

Συννεφάκι

Εσύ που ταξιδεύεις
εκεί ψηλά
ανάμεσα στα σύννεφα
πες μου αν με θυμάσαι.

Εσύ που ορκιζόσουνα
πως θα’ σαι πάντα πλάι μου
που ήσουνα στις δύσκολες στιγμές μου;

Βαριά… ασήκωτη η μοναξιά.
Σ’ αναζητώ κάθε λεπτό…κάθε στιγμή.
Το νιώθεις;

Ένα συννεφάκι πέρασε.
Μια σταγόνα βροχής κύλησε στο μάγουλό μου
κι ήταν σαν να μ’ άγγιξες απαλά
και στέγνωσες το δάκρυ.

Ρ.β.

Αγναντεύοντας πίσω από το παράθυρο
τις ανθισμένες αμυγδαλιές
καλωσορίζω τα πρώτα χελιδόνια
που φέρνουν την άνοιξη.

Πόσο θα’ θελα να ήμουν
τη στιγμή αυτή σε κείνο το σπίτι το ενετικό
μέσα στο καντούνι και να κοιτάζω από ψηλά
τους διαβάτες να περνούν βιαστικά
κάτω από τις πολύχρωμες ομπρέλες τους!

Εβρεχε τόσο συχνά που τα καντούνια
μύριζαν βροχή ακόμα και τις μέρες
που ο ήλιος έλαμπε προσπαθώντας
να στεγνώσει την υγρασία που σε τρυπούσε
βαθιά ως τα κόκαλα.

Κοιτάζω τον ουρανό…
Ένα γκρίζο σύννεφο γεμάτο βροχή
πέρασε ξαφνικά  σαν τεράστιο σφουγγάρι
κι έσβησε μνήμες που μου πληγώνουν την ψυχή.

 

Ρ.Β.