Ηξερες μόνο να σκορπάς

θύελλες και ανέμους.

Πάντα σου άρεσαν

τα γκρίζα σύννεφα

γιατί προμήνυαν την καταιγίδα.

Σ' αγριεμένα κύματα

σκορπούσες χωρίς συναίσθημα

χωρίς κανένα δισταγμό

χωρίς ντροπή και δέος

ό, τι απλόχερα μου΄χες ταγμένο.

Χάθηκες μέσα σε αστραπές και σε βροντές.

Η καταιγίδα έσβησε τα ίχνη σου.

Ούτε στιγμή δε σκέφτηκες

να στείλεις μια συγνώμη.

ΝΟΣΤΟΛΓΙΚΕς ΝΟΤΕΣ

Αν μπορούσα

τ' όνομά σου

να χαράξω

στα χρυσοποίκιλτα

φύλλα του φθινοπώρου

τη στιγμή

που πέφτουν

στις ρίζες των δέντρων

υφαίνοντας

πολύχρωμο χαλί.

Το πρώτο

δροσερό αγέρι

του γιαλού

θα σκορπίσει

τ' ονομά σου

σε κάθε

κρυφή γωνιά

της γης.

Αχ! Μονάχα αν μπορούσα!

ΗΧΟΙ ΚΟΧΥΛΙΩΝ

Σκιές

Σκιές αόρατες

αγγίζουν τις γωνιές του σπιτιού.

Σκιές αθόρυβες

χαμένες μεσ' το χρόνο.

Εχουν να πουν πολλά

αλλά σιωπούν...

Ακούω τα αέρινα βήματα τους

παρακολουθώ τις κινήσεις τους.

Το παρελθόν περνά

σαν κινηματογραφική ταινία.

Φιγούρες έρχονται και χάνονται

σε σκοτεινές υπόγειες στοές

χωρίς μιλιά, χωρίς συγνώμη.

Θέλουν μα δεν μπορούν.

ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΝΟΤΕΣ

Μη με ξεχνάς

αν είσαι ακόμα στη ζωή.

Μη με ξεχνάς

θάνατος είναι λησμονιά.

Αν με θυμάσαι ακόμα

έλα να με' βρεις

στα όνειρά μου

όταν η νύχτα

μ' αγκαλιάσει...

Πόσα ατέλειωτα

ταξίδια ονειρεμένα

πιασμένοι χέρι-χέρι

όπως παλιά, θυμάσαι

θα κάνουμε μαζί

σε τόπους μακρινούς

εξωτικούς, ανύπαρκτους

στον κόσμο τούτο.

Ελα λοιπόν σε περιμένω

τη νύχτα αυτή

κι αν έρθεις στ' ονειρό μου

ποτέ να μη ξυπνήσω.

ΗΧΟΙ ΚΟΧΥΛΙΩΝ