Ονειρα!

Από παιδί ακόμα

χωμένη κάτω από την παιδική μου

ροζ κουβερτούλα έχτιζα

το σπίτι των ονείρων μου.

Έπειτα αποκοιμιόμουνα χαρούμενη

με ένα χαμόγελο στα χείλη.

Εγώ έχτιζα και άλλοι γκρέμιζαν…

Εγώ έκανα όνειρα και το πρωί…

μεταμορφώνονταν σε εφιάλτες ερειπίων!

Όσο μεγάλωνα…μεγάλωναν και τα όνειρα!

Έχτιζα στην άμμο τα παλάτια μου

και ήταν όμορφα γιατί τα φώτιζε το φεγγαρόφωτο!

Πονούσε πολύ γιατί τα όνειρα έκαναν φτερά

από ανθρώπους που αγαπούσα και αγαπώ ακόμα.

Ήρθε ο πόλεμος… τα όνειρα έγιναν εφιάλτες!

Η γερμανική μπότα έσπειρε

τον τρόμο…την πείνα… το θάνατο!

Δεν υπήρχε ελπίδα για ζωή παρά μόνο για επιβίωση.

Έπειτα ήρθε ο εμφύλιος.

Αδελφός σκότωνε αδελφό…

Εξορίες…Μακρονήσια…Τρόμος…

Τα όνειρα έκαναν φτερά.

Έμειναν τα όνειρα και η αγωνία

για τα δικά σου πρόσωπα που ζούσαν

στα ξερονήσια τους δικούς τους εφιάλτες!