Δειλινό!
Μαγευτική
στιγμή μα δύσκολη.
Είναι
το τέλος της μέρας που φεύγει
χωρίς
να φέρει τίποτε καινούριο
που
θα άλλαζε τούτη τη μοναχική
χωρίς
κανένα νόημα ζωή!
Είναι
η ώρα που ανοίγω την πόρτα και δραπετεύω.
Καταφύγιο
μου η ακροθαλασσιά.
Πόσες
φορές δεν έγραψα στίχους στην άμμο
προτού
χαθώ στην αγκαλιά του Μορφέα.
Παρακαλούσα
το θεό να ονειρευτώ
ανθρώπους
που αγάπησα πολύ
μα
που δεν είναι πια ανάμεσά μας!
2 σχόλια:
Η μέρα φεύγει, και η νύχτα επίσης... Όσο διαρκεί η αγκαλιά του Μορφέα, μας ταξιδεύουν τα όνειρα. Μετά μας ταξιδεύει η φαντασία, αν και όταν βρίσκει περιθώριο από την πεζή ημερήσια πραγματικότητα!
Ευχαριστώ για το πέρασμά σου.Ευτυχώς που η υπάρχει και η φυγή του ονείρου από τη καθημερινή ζωή μας!
Δημοσίευση σχολίου