Η Τσεπούλα!

Τρύπησε εκείνη

η κρυφή τσεπούλα της ψυχής μου

όπου φύλαγα αγάπη και εκτίμηση

για φίλους, συγγενείς, γνωστούς.

Ξαφνικά την βρήκα αδειανή

είχαν μείνει κάτι ψίχουλα μονάχα.

Την έκλεισα με προσοχή μη τα χάσω και αυτά

κι άντε στις μέρες μας να την ξαναγεμίσεις!

Αναμνήσεις!

Πονάνε οι αναμνήσεις.

Ακόμα και αυτές που μας πλημμύριζαν χαρά.

Τα χρόνια κυλούν!

Οι χαρές της νιότης δεν θα ξανάρθουνε ποτέ.

Όμως η προδοσία, η αρρώστια, ο θάνατος  αγαπημένων

πονάνε και μας πληγώνουνε ακόμα πιο πολύ.

Ηλιοβασίλεμα!

Το χώμα μύρισε βροχή.

Η υγρασία διαπερνά το κορμί μέχρι το κόκαλο.

Βγήκα στο δρόμο

κοίταξα τον ουρανό

άπλωσα τα χέρια

πήρα αγκαλιά ένα τεράστιο μαύρο σύννεφο

το φόρεσα μ’ ανατριχίλα

και χάθηκα σ’ ένα σκοτεινό δρομάκι

περιμένοντας το ηλιοβασίλεμα.