Μέρες τώρα η βροχή
συνεχίζει να πέφτει αδιάκοπα.
Οι δρόμοι ερήμωσαν.
Η υγρασία τρυπά κόκαλα.
*********
Η μοναξιά αφόρητη
σε πνίγει σαν αόρατος βρόχος
γύρω από το λαιμό λες και ζητά
να σε αποτελειώσει.
***********
Μνήμες ατέλειωτες διαγράφονται
μέσα στο σκοτάδι...
Κι εκείνο το παλτό που ξέχασες φεύγοντας
μένει ακόμα κρεμασμένο στην κρεμάστρα
λες και σε περιμένει...
***********
Δεν μπόρεσα να το πετάξω.
Είναι σαν να πετάω την ελπίδα.
Μαζί και τ' αρωμά σου.
**********
Παρουσία που κρατά
ζωντανή τη θύμηση...το χθες...
με όλες τις καλές μα και τις κακές στιγμές.
συνεχίζει να πέφτει αδιάκοπα.
Οι δρόμοι ερήμωσαν.
Η υγρασία τρυπά κόκαλα.
*********
Η μοναξιά αφόρητη
σε πνίγει σαν αόρατος βρόχος
γύρω από το λαιμό λες και ζητά
να σε αποτελειώσει.
***********
Μνήμες ατέλειωτες διαγράφονται
μέσα στο σκοτάδι...
Κι εκείνο το παλτό που ξέχασες φεύγοντας
μένει ακόμα κρεμασμένο στην κρεμάστρα
λες και σε περιμένει...
***********
Δεν μπόρεσα να το πετάξω.
Είναι σαν να πετάω την ελπίδα.
Μαζί και τ' αρωμά σου.
**********
Παρουσία που κρατά
ζωντανή τη θύμηση...το χθες...
με όλες τις καλές μα και τις κακές στιγμές.
12 σχόλια:
Έχω μικρά πράγματα που έχουν τ' άρωμά του. Τα κρατώ σε μπλε κουτί μες στο συρτάρι...
Καλησπέρα Ρένα μου.
Οσο μελαγχολικός κι αν ειναι ο καιρός δεν παύει να ναι ο αγαπημένος μου...
Είναι φυσικό να κρατάμε πράγματα που θυμίζουν ευτυχισμένες στιγμές.
Οσο για τον καιρό μας έχει κλείσει μέσα το κρύο και όταν είσαι μονάχη μετράει διπλά.Καληνύχτα.
Στο ξύλινο σεντούκι με τα μικρά φιλντισένια τριαντάφυλλα και το κόκκινο βελούδο και τι δε θα 'βρεις... καρτούλες και γράμματα, φωτογραφίες και κασέτες... Ένα αντίτυπο από το "ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ" κι ένα από την "ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΘΡΟΝΟΥ"... ένα μικρό μπουκαλάκι με άρωμα και πλήθος από αποξηραμένα λουλούδια...
Ένα μόνο δε θα βρεις, αγαπημένη μου,
λησμονιά!
Σε φιλώ! Και σένα Μαράκι!
Η ελπίδα στο παρελθόν,
είναι σαν άγκυρα
που δεν αφήνει το καράβι
να σαλπάρει.
Η μνήμη δεν είναι
ανάχωμα στο μέλλον...
Είναι στέρεο σκαλί
για ένα βήμα μπροστά.
Είναι εκείνα τα σημάδια που υπάρχουν κι άλλα τόσα που δεν ...μα κλεισμένα στο σεντούκι της καρδιάς δεν σβήνουν ποτέ...
Καταλαγιάζει ο χρόνος την πίκρα κι αφήνει μια γεύση γλυκιάς θαλπωρής για να μπορείς να πορεύεσαι με γαλήνη..
Κρατάς σφιχτά όσα η ζωή σου χάρισε και συνεχίζεις το ταξίδι...
Καλό μήνα σου εύχομαι καλή μου φίλη
Σε φιλώ γλυκά
Πάντα στα ξύλινα σεντούκια είναι κρυμμένα ό, τι μας θυμίζει ευχάριστες στιγμές της ζωής μας συχνά και δυσάρεστα Σταυρούλα μου.
Ομως δεν μπορούμε να τα αρνηθούμε γιατί είναι σαν να διαγράφεις τη ζωή σου. Φιλιά αγωνιστικά.
Apokalipsis999.
Αν είναι άγκυρα στο παρελθόν που δεν μας αφήνεινα σαλπάρουμε ίσως θα πρέπει να τα απαρνηθούμε. Ομως τα κρατάμε γιατί όπως σωστά λες είναι ένα στέρεο σκαλί για να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Ερώτημα:Τότε τι πρέπει να κάνουμε;
Δέσποινα:Ετσι νομίζω κρατάς τις μνήμες γιατί είναι η ζωή σου αλλά προσπαθείς να μην αγκυστρωθείς σ'αυτές και προχωράς ένα βήμα μπροστά.Ελα όμως που δεν γίνεται πάντα έτσι. Εγώ το έκανα το βήμα και στραβοπάτησα καλή μου φίλη.Φιλιά.
Τα "πράγματα" είναι μνήμες ζωντανές που μας συνδέουν με τους ανθρώπους.
Οι άνθρωποι φεύγουν αλλά οι μνήμες μένουν....
Πολύ ευαίσθητοι πολύ ανθρώπινοι οι στίχοι σου.
Καλημέρα Λυγερή. Ευχαριστώ για το όμορφο πέρασμά σου.Ετσι είναι οι μνήμες, είναι η ζωή μας ολόκληρη, αν δεν υπήρχαν θα ήχαμε μια ζωή χωρίς κανένα περιεχόμενο.
Τα κρεμασμένα ρούχα πόσο πολύ μ΄ ανατριχιάζουν... Μελίτα
Εχεις δίκιο Μελίτα μου γιατί θυμίζει "φευγιό".
Δημοσίευση σχολίου