και χάθηκα μεσ' το σκοτάδι
κάποιος διαβάτης ξεχασμένος
με ρώτησε: -Πού πας;
Ο δρόμος δε βγάζει πουθενά.
Τον κοίταξα παράξενα...
- Εχασα το δρόμο της ζωής
και βρέθηκα σ' αδιέξοδο.
Επειτα.....
Σήκωσα αδιάφορα τους ώμους μου
και έμεινα εκεί, αφού κανείς
δε με περίμενε για να γυρίσω πίσω.
8 σχόλια:
Ότι πρέπει είναι σήμερα οι λέξεις σου για μένα Ρένα μου.
Δεν μπορώ να πω κάτι άλλο.
Απλά μια καλημέρα
Γιατί Μαρία μου;Είσαι κι εσύ σ' αδιέξοδο. Πρέπει να ψάξουμε, κάπου θα υπάρχει ένα τούνελ να διαφύγουμε. Φιλιά και μια ήσυχη Κυριακή.
Δεν νομίζω πως υπάρχει τούνελ πια...
Οσο για μένα είμαι συναχωμένη πολύ και ταλαιπωρούμαι, γι αυτό ακόμη δεν έχουμε βρεθεί.
Με ταλαιπωρεί έντονος πονοκέφαλος μέρες τώρα κι ακόμη δεν έχω καλυτρερεύσει καθόλου...
Ρένα μου θυμήσου σε πόσα αδιέξοδα βρεθήκαμε στην μακρά περίοδο του βίου μας, και όμως ξεφύγαμε, γιατί θ Ε Λ Α Μ Ε να ξεφύγουμε. Αυτό είναι το μυστικό.
Όπου υπάρχει ένα θέλω ανοίγει ένας δρόμος, κάπου το άκουσα και το υιοθέτησα. Σας το συνιστώ σ εσένα και στην Μαρία μας, μαζί με τα περαστικά μου.
Φιλάκια και για τις δυο σας. Μελίτα
Σε πήρα στο τηλέφωνο πολλές φορές αλλά δεν το σήκωσες. Τώρα για τη Μαρία υπάρχει πολύς χρόνος ακόμα. Για μένα είναι αρκετά αργά. Δεν νομίζεις;
Ειδικά για εμάς που ο χρόνος για δράση είναι περιορισμένος πρέπει να σπεύσουμε...
Μελίτα
σ'αυτό το 'σήκωσα αδιάφορα τους ώμους' εστίασα... με έναν παράξενο τρόπο, το αισθάνθηκα ως μια υγιή αντίδραση... καλημέρα Ρένα...
Καλημέρα nimertis. Οταν δεν έχεις να περιμένεις πια κάτι καινούριο δεν έχεις παρά να μένεις αδιάφορος.
Δημοσίευση σχολίου