Αθήνα!

Θυμάσαι μπαμπά
που με έπαιρνες από το χέρι
για να μου δείξεις τις ομορφιές
της πόλης που γεννήθηκα.
Αν ήσουν εδώ κι εγώ μικρή
δεν θα ήξερες που να με κρύψεις
για να μη δω τα όμορφά μας πάρκα
γεμάτα ναρκωτικά και σκουπίδια.
Ναι ρε πατέρα γεμάτα σκουπίδια!
Αναρωτιέμαι συχνά που είναι κρυμμένα
τα παιδιά μας να ενδιαφερθούν για τούτο
εδώ τον τόπο να ξαναφέρουν πίσω
ότι έχουν βεβηλώσει μια μερίδα νέων
και να τους εμποδίσουν να καταστρέφουν
τα μνημεία, τα πάρκα μας, και τις ομορφιές
των γραφικών στενών της Πλάκας!
Γιατί πιστεύω ότι έχουμε αξιόλογα
ακόμα νέους που διαπρέπουν!

Ρ.Β.

Δάκρυα!

Ξέρεις τι θα πει
να είναι σκεπασμένη
από μαύρα σύννεφα η ψυχή
να θες να ξαστερώσεις
και να έχουν στεγνώσει όλα τα δάκρυά σου;

Ανοιξη!

Άνοιξη!!!

Όμως ο ουρανός είναι γκρίζος.

Δεν ξέρω γιατί μου αρέσει το γκρίζο!

Ίσως ταιριάζει με το γκρίζο της ψυχής μου.

Μου αρέσει ο θόρυβος της βροχής

και οι αστραπές που δίνουν ένα περίεργο

φως στο ουρανό και στη φύση!

Πόσο όμορφες μυρωδιές σκορπάει η μουσκεμένη γη!

Τέτοιες στιγμές μου λείπεις…τέτοιες στιγμές η μοναξιά

είναι ασήκωτη…σου βαραίνει την ψυχή…

σου κόβει την ανάσα…

Μετά την καταιγίδα έρχεται το φως…το γαλάζιο του ουρανού.

Η φύση γεμίζει πολυποίκιλτες μυρωδιές και αισιοδοξία.

Όμορφη Ελλάδα!!! Σε αγαπώ!

Ρ.Β.

Ζωή!

Ποτέ δεν ζήτησα πολλά

από τη ζωή.

Ήτανε χρόνια δύσκολα.

Έπρεπε να παλέψεις για να κερδίσεις τα όνειρά σου.

Πολλά έμειναν μόνο όνειρα.

Σε κυνηγούσαν εφιάλτες!

Έπρεπε να διαθέτεις γνωριμίες για να βρεις δουλειά.

Καθαρό μητρώο…δηλαδή να μην έχεις φάκελο.

Έτσι οι πόρτες του Δημοσίου ήταν πάντα κλειδωμένες.

Η ζωή, σου κρατάει  πάντα κάποια πόρτα ανοιχτή.

Δυστυχώς δεν έκανα οικογένεια!

Την αγάπη μου για τα παιδιά την έδωσα χωρίς φειδώ

στους μαθητές μου…αυτά ήταν τα παιδιά μου!

Γερνάω ολομόναχη!

Ρ.Β.

Σήμερα!

Σήμερα!

 

Σίγησε το τηλέφωνο…

Δε χτυπάει πια…

Η πόρτα μένει μια ολόκληρη μέρα κλειδωμένη.

Θυμάμαι την παλιά μας γειτονιά και τα δάκρυα κυλούν.

Ένα…ένα τα σπίτια έκλεισαν… τα λουλούδια μαράθηκαν

και ο παλιός όμορφος κήπος έγινε σκουπιδαριό.

Παρακαλώ να ανοίξω ένα πρωί την πόρτα και να πω.

Καλημέρα γείτονα…Καλή εβδομάδα…

Μα δε υπάρχει πια κανείς…Μόνο κάτι περαστικοί

που ξέχασαν τη λέξη Καλημέρα περνούν αδιάφοροι

και προβληματισμένοι για τη μέρα που ξημέρωσε…

Άλλαξε ο κόσμος…κλείστηκε στο φτωχικό του

και τα προβλήματά του!

Ρ.Β.

 

Ευχαριστώ!

Ευχαριστώ!
Μια γκρίζα ηλιαχτίδα
ήρθε να με ξυπνήσει το πρωί.
Θα είναι βροχερή η μέρα σήμερα.
Πόσο χαίρομαι τη βροχή.
Το άρωμά της, το τραγούδι της, τη δροσιά της.
Άνοιξα το παράθυρο, κοίταξα τον ουρανό
και είπα Ευχαριστώ!
Ήρθε να ξεπλύνει ό,τι με πλήγωσε χθες
ό,τι με έκανε να ζήσω δύσκολες στιγμές
και να μου τραγουδήσει την ομορφιά της ζωής
ακόμα κι αν οι μέρες μας είναι δύσκολες.

Φιλία!

Άσε το νου να τρέχει

σε μέρες που έχουν φύγει πια

αλλά σε πότιζαν με το γλυκό ποτό της νιότης.

Φιλίες που έμειναν ανεξίτηλες στο χρόνο.

Πολλές φορές μας χώρισε ο θάνατος.

Πονέσαμε αλλά όμορφες μνήμες έρχονται στο νου

κι ένα χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπό μας.

Όμορφος κόσμος! Αγνές φιλίες!

Ο ένας ήταν δίπλα στον άλλον σε δύσκολες στιγμές.

Πόσο ο κόσμος άλλαξε!

Όμως ακόμα και σήμερα υπάρχουν φιλίες

που δεν άγγιξε ο χρόνος ούτε στις δύσκολες μέρες που ζούμε.