Ποτέ δεν ζήτησα πολλά
από τη ζωή.
Ήτανε χρόνια δύσκολα.
Έπρεπε να παλέψεις για να
κερδίσεις τα όνειρά σου.
Πολλά έμειναν μόνο όνειρα.
Σε κυνηγούσαν εφιάλτες!
Έπρεπε να διαθέτεις γνωριμίες για
να βρεις δουλειά.
Καθαρό μητρώο…δηλαδή να μην έχεις
φάκελο.
Έτσι οι πόρτες του Δημοσίου ήταν
πάντα κλειδωμένες.
Η ζωή, σου κρατάει πάντα κάποια πόρτα ανοιχτή.
Δυστυχώς δεν έκανα οικογένεια!
Την αγάπη μου για τα παιδιά την
έδωσα χωρίς φειδώ
στους μαθητές μου…αυτά ήταν τα
παιδιά μου!
Γερνάω ολομόναχη!
2 σχόλια:
Το τότε με το τώρα, έχουν μια κοινή συνισταμένη: να χρειάζεσαι γνωριμίες για να βρεις δουλειά! Τουλάχιστον τότε έφτιαχναν φάκελο σε όσους φοβόντουσαν. Σήμερα δεν σε υπολογίζει κανείς... Δυστυχώς η πόρτες κλείστηκαν με τούβλα, οπότε οι εβρισκόμενοι στην απ' έξω, υποχρεωτικώς την απολαμβάνουμε! Το γήρας σε αυτήν την κατάσταση μάλλον είναι τιμωρία...
Ακριβώς έτσι είναι χωρίς παραχωρήσεις και ότι ακόμα χρειάζεται για να έχεις πρόσβαση σε κάποια θέση το μέσον είναι απαραίτητο! Καλό βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου