Πήρα
εκείνο το μονοπάτι το μοναχικό.
Είναι
η ώρα του δειλινού.
Συννεφιασμένος
ο ουρανός.
Άδειο
το μονοπάτι!
Μια
υγρασία διαπερνά το κορμί
ένα
ρίγος σε κάνει να ψάξεις ένα χέρι.
Να
το σφίξεις και να περπατήσεις σιωπηλά.
Τα
λόγια είναι τόσο φτωχά!
Ψιχάλες
κυλούν στο πρόσωπό μου.
Δυο
δάκρυα σμίγουν με τη βροχή.
Αφήνω
το χέρι σου και χάνομαι μέσα στο σκοτάδι.
2 σχόλια:
Στο μοναχικό μονοπάτι, όσο και αποκρουστικό και να είναι, το μόνο που χρειαζόμαστε είναι το κουράγιο! Και ποιός ξέρει; Ίσως κάπου στην άκρη του να φανεί κάποιο φως...
Πάντα μ' αυτό το ίσως ζούμε...Είναι η ελπίδα για το καλύτερο. Πολλές φορές όμως αργεί αργεί τόσο πολύ...Που φτάνεις στα τελευταία σκαλοπάτια πριν να έρθει η ελπίδα!
Δημοσίευση σχολίου