Καθισμένη
στην συνηθισμένη θέση
πάνω στο βραχάκι με θέα το πέλαγος
την ώρα που το φως του φεγγαριού έλειωνε
ολόχρυσο πάνω από τη γαλάζια θάλασσα
και το ελαφρύ αεράκι σκόρπιζε αρώματα μεθυστικά
ονειρεύτηκα πώς ήσουν πλάι μου
και μου ψιθύριζες γλυκά στο αυτί
λόγια αιώνιας αγάπης!
Λόγια να σου κεντάνε την ψυχή!
Πόσα ψέματα σε μια τόσο μικρή ζωή!
2 σχόλια:
Μπροστά στη θέα του πελάγου με το φως του φεγγαριού, αντί για τις (κακές) αναμνήσεις, καλύτερα να αφήνουμε τη φαντασία να καλπάσει στην εσωτερική μας μυθοπλασία. Τα ψέμματα τα βρίσκουμε πολύ συχνά μπροστά μας οπότε και τα συνηθίζουμε...
Οι αναμνήσεις είναι μέρος της ζωής μας.Ερχονται από μόνες τους καλές ή άσχημες!
Δημοσίευση σχολίου