Πήρα πινέλα… χρώματα…
και την παλέτα μου
να ζωγραφίσω
την χαμένη σου μορφή.

Πίσω από χίλιες ζωγραφιές
γύρεψα την εικόνα σου.

Μάταια!

Τίναξα τα πινέλα μου
μα μέσα σε κόκκινες και κίτρινες ανταύγειες
ζωγράφισα μια κατακόκκινη καρδιά
να στάζει μόνο αίμα.


Ρ.Β.

Γράμματα

Γράμματα…εκατοντάδες γράμματα…
Πια να σκίσω…
Πια να κρατήσω…
Αν τα κάψω είναι σαν να καίγω
ολόκληρη ζωή.

Κι όμως δεν θέλω πίσω μου
τίποτε ν’αφήσω.
Δεν θέλω να γίνω φτηνό ρομάντζο
σε χέρια ξένων
που δεν μ’ αγάπησαν ποτέ!

Ρ.Β.

Ασε με να ταξιδέψω
στα καταγάλανα νερά του ονείρου.
Δεν ξέρω αν το καράβι
θα με φέρει πίσω σε κείνες
τις χρυσαφένιες αμμουδιές
που μοσχοβόλαγαν αλμύρα.

Να μαζέψω ξυπόλητη στην χρυσαφένια άμμο
κοχύλια ποικιλόχρωμα
να ξανακούσω το τραγούδι του ωκεανού
να μάθω τα μυστικά που κρύβουν.

Ξύπνησα ναυαγός
πάνω σε κακοτράχαλα, απόκρημνα βράχια
μόνη σε τόπο αφιλόξενο
χωρίς ίχνος ζωής κανένα.

Ρ.Β.