Γράμματα.
Μούχλιασε εκείνο το παλιό κουτί
γεμάτο γράμματά σου.
Μόνο που δεν διαβάζονται
οι ψεύτικες οι λέξεις... οι μεγάλες...!
Σβήστηκαν σιγά- σιγά από τα δάκρυά μου.
Τα χρόνια κύλησαν.
Σε λίγο, όταν πια θα έχω φύγει
δε θα’ θελα να πέσουν σε χέρια ξένα.
Τα έσκισα με πόνο στην καρδιά
αφού δε θα μπορέσω μαζί μου να τα πάρω.
Ρ.Β.
6 σχόλια:
Και γω το ίδιο έκανα και τελικά το μετάνιωσα...
Πολύ αργά για να γυρίσεις το χρόνο πίσω. Καλλίτερα έτσι.
Όσο και να σκίσεις τα χαρτιά,
το περιεχόμενο δεν θα το ξεχάσεις.
Τουλάχιστον συμβολικά κόβεις
τον «ομφάλιο λώρο» με το παρελθόν.
Θέλει δύναμη και αποφασιστικότητα.
Ποτέ δεν ξέρουμε ούτε και θα μάθουμε αν είναι καλύτερα έτσι...
Apokalipsis. Noμίζω με το πέρασμα του χρόνου ...έρχεται σιγά...σιγά η λήθη. Για κάθε τι, όσο και μεγάλο να είναι αυτό.Σίγουρα όμως θέλει δύναμη και αποφασιστικότητα.Καλησπέρα και ευχαριστώ για το πέρασμά σου.
Μαρία μου. Για τίποτε δεν ξέρουμε αν είναι καλύτερα. Απλά κάνεις κάτι όπως το αισθάνεσαι εκείνη τη στιγμή.
Ισως και να το μετανιώσεις.Καλησπέρα.
Δημοσίευση σχολίου