Την πόρτα έκλεισα ερμητικάτη μέρα που έφυγες χωρίς ένα αντίο
μη μπει η Μοίρα και σαρώσει
ό,τι απέμεινε ανέγγιχτο ακόμα.
***********
Μα κτύπησε την πόρτα
μ' ένα χαμόγελο στα χείλη
και τριαντάφυλλα στα χέρια.
Κι εγώ η τρελή της άνοιξα να μπει.
Τη φίλεψα αγάπη και γλυκό κρασί
κι αυτή με πότισε φαρμάκι.
***********
Εκρυψε το φεγγάρι τ' ασημοδάχτυλά του.
Σκοτείνιασε ο ουρανός και δάκρυσε τ' αστέρι
κι εγώ απέμεινα να καρτερώ
τις πρώτες ηλιαχτίδες
να ζεστάνουν την παγωμένη μου ψυχή.
6 σχόλια:
Κι ακόμη να φανούν κι αυτές...
Η Μοίρα δεν φταίει,
για τα καμώματα των ανθρώπων...
Συνήθως απογοητεύεται πολύ,
αυτός που έχει
μεγάλες προσδοκίες.
Να ανοίγεις την πόρτα
στη Μοίρα,
αρκεί να μην περιμένεις
να σου δώσει τίποτα!
Που θα πάει Μαρία μου θα' ρθει κάποια μέρα ηλιόλουστη να μας ζεστάνει.
APOKALIPSIS999.Εγώ πάλι νομίζω πως παίζει κάποιο ρόλο στη ζωή μας η μοίρα ή όπως αλλιώς θα μπορούσαμε να την πούμε.
Γιατί έχω την εντύπωση πως είναι αργά...Δεν ξέρω πραγματικά
Μαρία μου. Οταν συναντηθούμε θα σου εξηγήσω τι εννοώ με τη λέξη Μοίρα. Αυτή τη φορά ήταν τελείως μεταφορική.
Διάβασε πίσω από τις λέξεις μου.
Οσο για το αργά για σένα όχι, για μένα πολύ αργά...Ούτε με ενδιαφέρει πια το πρόσωπο στο λέω ειλικρινά.
Δημοσίευση σχολίου