Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2014

Το τηλέφωνο!





Το τηλέφωνο
έχει σιγήσει από καιρό.
Οσο για την πόρτα;
Τι το’ θελα το μελωδικό κουδούνι
αφού δεν κτυπά ποτέ.
Τουλάχιστο αυτή δεν μπορεί
να την πάρει ο αέρας
και μείνω δίχως πόρτα.
Το τηλέφωνο θύμωσε…
Έχει θυμώσει από καιρό.
Τι να το κάνω το ασύρματο
καλό ήταν και το σταθερό.
Δεν ήθελε και πολύ…
Ενας ανεμοστρόβιλος το άρπαξε
από το μπαλκόνι και έπεσε στο κενό!
Εγινε χίλια δυο κομμάτια! 
Ετσι γλύτωσα από τη μουρμούρα του!

Ρ.Β.

2 σχόλια:

Apokalipsis999 είπε...

Δεν είναι το τηλέφωνο ή το κουδούνι που σίγησαν, αλλά οι άνθρωποι! Η διέξοδος από τη μοναξιά δεν έρχεται με την προσμονή μιας κλήσης... θέλει τόλμη (και τύχη) η κοινωνικότητα!

ΥΓ Μην ξεχνάς να βάζεις τίτλο στις αναρτήσεις γιατί στο RSS απ' όπου παρακολουθώ τα blogs δείχνει μόνο links.

Ρένα είπε...

Ακριβώς αυτό θέλω να τονίσω την ανθρώπινη απουσία από τη ζωή μας. Είναι σκληρό.Εντάξει θα βάζω τίτλους.