Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Συννεφάκι



Εσύ που ταξιδεύεις
εκεί ψηλά
ανάμεσα στα σύννεφα
πες μου αν με θυμάσαι.

Εσύ που ορκιζόσουνα
πως θα’ σαι πάντα πλάι μου
που ήσουνα στις δύσκολες στιγμές μου;

Βαριά… ασήκωτη η μοναξιά.
Σ’ αναζητώ κάθε λεπτό…κάθε στιγμή.
Το νιώθεις;

Ένα συννεφάκι πέρασε.
Μια σταγόνα βροχής κύλησε στο μάγουλό μου
κι ήταν σαν να μ’ άγγιξες απαλά
και στέγνωσες το δάκρυ.

Ρ.β.


4 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Όμορφα τα όνειρα.
Δεν θα μπορούσαμε άλλωστε να ζήσουμε χωρίς αυτά.

Καλημέρα Ρένα μου

Ρένα είπε...

Καλησπέρα Μαρία μου.
Τα όνειρα είναι ένα μέρος της ζωής μας. Φτάνει να είναι όμορφα.

Apokalipsis999 είπε...

Οι παντοτινοί όρκοι είναι σαν τα σύννεφα! Πάνε κι έρχονται! Κατά που φυσάει ο άνεμος...
Τι μένει απ' τα σύννεφα; Η βροχή! Ύδωρ ζωής και εξαγνυσμού! Από τους όρκους; Στεγνές αναμνήσεις...

Ρένα είπε...

Οι όρκοι πράγματι είναι σαν τα σύννεφα έρχονται γεμάτα βροχή και χάνονται σαν το νερό που κυλλάει στο ποτάμι. Καλημέρα Σταμάτη.