Κυριακή 7 Απριλίου 2013



Αγναντεύοντας πίσω από το παράθυρο
τις ανθισμένες αμυγδαλιές
καλωσορίζω τα πρώτα χελιδόνια
που φέρνουν την άνοιξη.

Πόσο θα’ θελα να ήμουν
τη στιγμή αυτή σε κείνο το σπίτι το ενετικό
μέσα στο καντούνι και να κοιτάζω από ψηλά
τους διαβάτες να περνούν βιαστικά
κάτω από τις πολύχρωμες ομπρέλες τους!

Εβρεχε τόσο συχνά που τα καντούνια
μύριζαν βροχή ακόμα και τις μέρες
που ο ήλιος έλαμπε προσπαθώντας
να στεγνώσει την υγρασία που σε τρυπούσε
βαθιά ως τα κόκαλα.

Κοιτάζω τον ουρανό…
Ένα γκρίζο σύννεφο γεμάτο βροχή
πέρασε ξαφνικά  σαν τεράστιο σφουγγάρι
κι έσβησε μνήμες που μου πληγώνουν την ψυχή.
 
Ρ.Β.








4 σχόλια:

Apokalipsis999 είπε...

Τα χελιδόνια ήρθαν. Και ξυπνούν αναμνήσεις. Η άνοιξη μπαίνει φέρνοντας τη δική της μελαγχολία...
Μακάρι τα γκρίζα σύννεφα να ήταν πιο συχνά...

Ρένα είπε...

Πάντα τα γκρίζα σύννεφα φέρνουν μαζίτους την ελπίδα για κάποια αλλαγή.Καλημέρα Σταμάτη.

Μαρια Νικολαου είπε...

Έτσι είναι τα σύννεφα. Περνούν κι άλλοτε σβήνουν μνήμες, άλλοτε σχεδιάζουν καινούριες...

Ρένα είπε...

Ισως για το λόγο αυτό μας αρέσει ο συννεφιασμένος ουρανός. Κρύβει μυστικά.