Απόβραδο!

Απόβραδο!

Το φεγγάρι είχε ρίξει τις πρώτες του ακτίνες

στα ήρεμα νερά του Ιονίου!

Μια κιθάρα σιγοντάριζε από μακριά

το κύμα που έσπαγε ήρεμα στη χρυσαφένια άμμο.

Χαμένοι στο γκρίζο τοπίο μέναμε σιωπηλοί…

ήταν εκείνη τη στιγμή που είπαμε τα ομορφότερα λόγια.

Η σιωπή είναι χρυσός!

Δεν είμαι πια εκείνο το χαρούμενο κορίτσι.

Ο χρόνος άφησε σημάδια ανεξίτηλα

στο σώμα…στην ψυχή…

Ο,τι αγαπούσα σε τούτη τη ζωή έχει χαθεί.

Μόνο πόνος φυτρώνει καθημερινά

σαν αγκάθια που τρυπούν βαθιά και σε ματώνουν.

Η μοναξιά καθημερινή συντροφιά!

Νιώθω πολλές φορές όταν κλείνω το απόβραδο τις γρίλιες

πως ίσως μείνουν κλειστές χωρίς αύριο

και χαθώ για πάντα στο σκοτάδι!