Βυθός!

Προσπαθώ να θυμηθώ

πότε αγάπησα τη θάλασσα.

Από πολύ μικρή γαντζωμένη στους ώμους του πατέρα μου

ανοιγόμαστε στα βαθιά χωρίς φόβο.

Εκείνος με έμαθε να αγαπώ το γαλάζιο της χρώμα.

Εκείνος με έμαθε να κολυμπώ σαν δελφίνι.

Η θάλασσα είναι αντίγραφο της ζωής.

Πότε σε ταξιδεύει σε όμορφες ταξιδιάρικες στιγμές…

πότε αγριεύει και σε απειλεί να καταπιεί ολόκληρη τη ζωή σου

για να σε παρασύρει στο βυθό καταπίνοντας

ότι ποιο όμορφο έζησες σ’ αυτή τη σύντομη ζωή.

Μα και ο βυθός της είναι ένας παράδεισος για να τελειώσεις

τούτη τη σύντομη ζωή που έζησες ή που ξέχασες να ζήσεις!

Ρ.Β.