Κυριακή 15 Ιουνίου 2014



Μόλις βουτήξει κατακόκκινος ο ήλιος
και χαθεί στην αγκαλιά της θάλασσας
χάνομαι πίσω από το εκκλησάκι
που αγκαλιάζει όλο τον Ευβοϊκό.
Καθισμένη στο συνηθισμένο μας βραχάκι
αγναντεύω την καταγάλανη θάλασσα.

Τι μνήμες ξυπνούν!
Μνήμες που γεμίζουν τα χρόνια
που πέρασαν ανεπιστρεπτί
και κάνουν γλυκό το δειλινό της ζωής μας.

Ένα απαλό σαν χάιδι κυματάκι
κάνει να τρεμουλιάζει την ήρεμη θάλασσα.
Δακρύζοντας σου στέλνω μήνυμα
ότι είμαι ακόμα εδώ και σε θυμάμαι.

Ρ.Β.

4 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Ειχα και γω ενα αγαπημένο εκκλησάκι στην Κέα ...

Ρένα είπε...

Πάντα στα όμορφα παραθαλάσσια και στα νησιά υπάρχουν όμορφα εκκλησάκια.

Apokalipsis999 είπε...

Τα εκκλησάκια κοντά στη θάλασσα είναι ένα χαρακτηριστικό μοτίβο στα νησιά που συμβάλλουν στη γραφικότητα και την ομορφιά τους. Η βόλτα σε αυτά, με τη θέα στη θάλασσα προσφέρει πνευματική χαλάρωση...

Ρένα είπε...

Πράγματι εκεί βρήσκεις γαλήνη και ομορφιά!