Δευτέρα 26 Μαΐου 2014



Χάθηκαν τα λόγια
μέσα στη σιωπή.
Ηταν γιατί δεν είχαμε
τίποτε πια να πούμε.
Κι όμως όταν αγαπάς
ξέρεις να διαβάζεις τις σιωπές.
Κοιτάζοντας σε βαθιά μέσα στα μάτια
διέκρινα ότι όλα είχαν τελειώσει μεταξύ μας.
Γι’ αυτό προτίμησες να κλειστείς στον εαυτό σου
ώσπου να μπορέσεις να πεις τη λέξη «Φεύγω»!

Ηπιαμε τον τελευταίο μας πικρό καφέ
δίχως μιλιά…δίχως ένα βλέμμα…
Κρατώ ακόμα τη γεύση του στο στόμα μου.
Σηκώθηκες…πήρες το σακάκι σου
κι έκλεισες πίσω σου αθόρυβα την πόρτα.

Πόσο δύσκολες οι πρώτες στιγμές της μοναξιάς!

Ρ.Β.

4 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Ρένα μου αυτό σου το ποίημα μου ταιριάζει απόλυτα. Σαν να το έγραψα εγώ αισθανθηκα.
Συγχαρητήρια.
Οσο για τη μοναξιά, είναι σκληρές κάθε τις ώρες και όχι μόνο οι αρχικές

Ρένα είπε...

Μαρία μου πάντα για μένα μετράει πολύ η κριτική σου άλλωστε το ξέρεις καλά.Σ' ευχαριστώ.Καλή σου μέρα.

Apokalipsis999 είπε...

Το «φεύγω» δεν σημαίνει και απελευθέρωση! Και όταν κάποιος απελευθερώνεται από βαρίδια, τότε αντί για μοναξιά, αισθάνεται ανακούφιση.
Η μεγάλες σιωπές υποδηλώνουν ότι μια σχέση έγινε βάρος... και η μοναξιά ήδη κυριαρχεί, οπότε... «φεύγω» και αλλαγή πορείας!

Ρένα είπε...

Είναι τόσο εύκολη η αλλαγή πορείας;
Δεν νομίζω. Πάντα μια πληγή για να κλείσει χρειάζεται το χρόνο της.