Η δική μου φυλακή
δεν έχει μηδέ πόρτες…μηδέ παράθυρα…
μηδέ κλειδαριές …και κάγκελα.
Θέλω να δραπετεύσω να χαθώ
σε ένα ατέλειωτο ωκεανό από χαμένα όνειρα.
Μα μένω ισοβίτης στη δική μου φυλακή.
Δύο περιστέρια οι καθημερινοί μου επισκέπτες.
Πόση αγάπη…για μια φούχτα ψίχουλα!
Ρ.Β.
4 σχόλια:
Έτσι γίνεται συνήθως . Μένουμε ισοβίτες στις φυλακές μας άλλοτε γιατί δεν τολμάμε να φύγουμε κι αλλοτε γιατί δεν μας αφήνουν.
Ακριβώς έτσι Μαρία μου!
Θυμήθηκα το ρεφραίν του τραγουδιού «Οι ελεύθεροι και ωραίοι» σε στίχους Μάνου Ελευθερίου:
«Οι ελεύθεροι κι ωραίοι ζουν σε κάποιες φυλακές
μες στα τείχη που 'χει χτίσει ο καθένας για να ζήσει
τις μεγάλες του στιγμές.»
Φυλακή είναι όλος ο κόσμος, οι άνθρωποι, οι ιδεολογίες, τα συναισθήματα. Ακόμα και και το τίποτα του Καζαντζάκη (δεν ελπίζω τίποτα κλπ) μια φυλακή είναι. Απλά η ελευθερία μας είναι στο να διαλέγουμε την εκάστοτε φυλακή μας.
Και η διέξοδος είναι άλλη μια φυλακή... Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα!
Apokallipsis.Kαλημέρα και Χρόνια Πολλά.Ολος ο κόσμος φυλακη κι εμείς ισοβίτες!
Δημοσίευση σχολίου