Εκείνη τη νύχτα
το φεγγάρι έσταζε μέλι.
Πήραμε την ανηφόρα…
Θαρρείς και μας είχε πάρει από πίσω
για να φωτίζει το σκοτεινό μονοπάτι.
Το ίδιο και τ’ αστέρια…
Μας κοίταζαν τσαχπίνικα
ρίχνοντας το ασημένιο τους φως
στα φλογερά κορμιά μας.
Προχωρούσαμε σιωπηλοί…
Τέτοιες στιγμές μόνο η καρδιά μιλάει!
Ρ.Β
το φεγγάρι έσταζε μέλι.
Πήραμε την ανηφόρα…
Θαρρείς και μας είχε πάρει από πίσω
για να φωτίζει το σκοτεινό μονοπάτι.
Το ίδιο και τ’ αστέρια…
Μας κοίταζαν τσαχπίνικα
ρίχνοντας το ασημένιο τους φως
στα φλογερά κορμιά μας.
Προχωρούσαμε σιωπηλοί…
Τέτοιες στιγμές μόνο η καρδιά μιλάει!
Ρ.Β
4 σχόλια:
Το μέλι του φεγγαριού είναι γλυκό αλλά κολλάει... και το ξεκόλλημα είναι επώδυνο. Πολύ επώδυνο!
Σίγουρο είναι επώδυνο μα τόσο γλυκό που αξίζει τον κόπο.
Αχ αυτή η άτιμη καρδιά. Έχει μια πολυλογία όταν θέλει...
Και συχνά μένει σιωπηλή!
Δημοσίευση σχολίου