Τρίτη 4 Μαρτίου 2014




Κάτω από τη σκιά ολάνθιστης αμυγδαλιάς
ατένισα τις πρώτες ακτίνες του ήλιου.
Θέλησα να κάνω μια ευχή
αλλά προτίμησα να ανατρέξω
στο τόσο μακρινό παρελθόν
που μόνο όμορφες αναμνήσεις
έρχονται στη μνήμη ακόμα ζωντανές.

Πώς να ξεχάσεις τις ολονυχτίες
κάτω από τον έναστρο ουρανό
με συντροφιά το γλυκό τραγούδι μιας κιθάρας
και το φεγγάρι να καθρεφτίζεται ναζιάρικα
στο γαλάζιο καθρέφτη του Ιονίου.

Αξέχαστες μαγικές βραδιές στην έρημη παραλία.
Με τις πρώτες ηλιαχτίδες βουτούσαμε ολόγυμνοι
στην πιο δροσερή αγκαλιά να σβήσουν πάθη αγιάτρευτα.
Πάθη που μένουν για πάντα ζωντανά στη σύντομη ζωή μας.

Ρ.Β.

4 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Μα δεν είναι υπέροχες οι ανθισμένες μυγδαλιές;

Ρένα είπε...

Ευτυχώς που υπάρχουν και αυτές για να ομορφαίνουν τη ζωή μας.

Apokalipsis999 είπε...

Αχ, αυτό το μακρινό παρελθόν! Όπου και να σταθείς, μπροστά σου! Κάνε το παρόν όμορφο για να εμπλουτίσεις το παρελθόν!
Οι αμυγδαλιές θυμίζουν τα φυτά που θα αρχίσουν να ανθίζουν καθώς θα μπαίνει η άνοιξη. Αν και το μυαλό θα τρέξει γρήγορα προς το καλοκαίρι...

Ρένα είπε...

Οταν θα μεγαλώσεις θα δεις πόσο θα γυρίζεις στο παρελθόν και με τις όμορφες αναμνήσεις και με τις άσχημες.Το παρόν δεν έχει να σου δόσει τίποτε καινούριο παρά προβλήματα. Ειδικά στην άσχημη αυτή εποχή που ζούμε.