Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2014

Θυμάσαι;


Θυμάσαι;
Ηταν φεγγαρόφωτο
μου έδωσες το χέρι
και μου ψιθύρισες γλυκά στ’ αυτί.
-Σ’ αγαπώ!
-Ελα να πετάξουμε
εκεί ψηλά στ’ αστέρια
σε ένα ταξίδι μαγικό
δίχως σταθμούς  και πίκρες.

-Κανείς δε θα μπορεί
να μας χωρίσει
παρά μονάχα ο θάνατος.
Σου έδωσα το χέρι
σου χάρισα την καρδιά μου
χωρίς κανένα δισταγμό
για ένα ταξίδι στα δύσκολα
μονοπάτια της ζωής.
Μα εσύ…
Στο πρώτο δύσβατο μονοπάτι
άφησες το χέρι μου
και χάθηκες σε πυκνή ομίχλη.

Και τώρα ολομόναχη
φωνάζω τ’ όνομά σου
γιατί φεύγοντας
ξέχασες να επιστρέψεις
την φτωχή καρδιά μου.

Ρ.Β.

4 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Ήταν χειμώνας. Στους πρόποδες της Πάρνηθας. Ο τοπος γεμάτος χιόνι. Και κει πανω μου ειπε σ αγαπώ.

Θυμούνται. Όλα τα θυμούνται. Αυτά τα πράγματα δεν ξεχνιούνται ποτέ

Ρένα είπε...

Λες Μαρία μου; Ομως αν θυμούνται υπάρχει και η συγνώμη που δεν υπόθηκε
ποτέ.

Apokalipsis999 είπε...

Όπως λέει και η λαϊκή ρἠση, «ο άδειος τενεκές κάνει τον πολύ θόρυβο»!
Τα μεγάλα λόγια τα λένε όσοι ζουν μόνο τη στιγμή του ενθουσιασμού, ή θέλουν να εξαπατήσουν. Και τα ακούνε όσοι αντί για έργα, τους αρκούν μόνο λόγια!
Προτιμώ πρώτα τις πράξεις και μετά τα λόγια, ή καθόλου λόγια...

Ρένα είπε...

Apokalipsis:Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
"Αδειοι ντενεκέδες-λόγια του αέρα- Καισίγουρα πράξεις ανύπαρκτες.