Κυριακή 19 Μαΐου 2013



Με ένα δισάκι στον ώμο
ένα δισάκι γεμάτο μικρά…μικρά… δωράκια
μιας ολόκληρης ζωής
κουρασμένη αλλά γεμάτη μέρες
αντικρύζω την κόκκινη γραμμή.

Σπάνια προσεγγίζεις το τέλος του δρόμου
με ικανοποίηση όταν πίσω σου αφήνεις
το απόλυτο μηδέν…το απόλυτο τίποτε.
Όμως προχωράς γνωρίζοντας
ότι δεν υπάρχει πισωγύρισμα.

Ρ.Β.

5 σχόλια:

Unknown είπε...

Επιβάλλεται να προχωράμε έστω κι αν δεν υπάρχει γυρισμός. Έτσι είναι άλλωστε η ζωή. Ενας ατέλειωτος δρόμος

Ρένα είπε...

Καλημέρα Unknown. Συμφωνώ απόλυτα προχωράμε όσο υπάρχει ακόμα δρόμος έστω κι αν είναι ανηφορικός.

Μαρια Νικολαου είπε...

Η Μαρία είμαι Ρένα μου δεν ξέρω για τί δεν έβγαλε το όνομά μου
Φιλιά πολλά

Apokalipsis999 είπε...

Όλα είναι απόλυτο μηδέν και όλα είναι τίποτα! Αναλόγως πως το βλέπεις ή πως το νιώθεις...
Εξάλλου η κόκκινη γραμμή βρίσκεται πολλές κοντά μας, μιας και είναι νομοτέλεια της πορείας μας!

Ρένα είπε...

Καλησπέρα Apokalypsis.Φυσικά και όλα είναιτίποτε...Βαδίζουμε σταθερά το δρόμο της ζωής έχοντας πάντα στην πορεία μας μια κόκκινη γραμμή.