Στη μάνα μου
που έφυγε σαν σήμερα….1/12/1997.
Κράτησα το φουστάνι σου
για να μη χάσω μαζί με σε και τη μυρωδιά σου.
Κάθε που νιώθω μόνη κι ορφανή
παίρνω αγκαλιά το φουστάνι σου
κι αποκοιμιέμαι σαν μικρό παιδί
στη μητρική αγκαλιά σου.
Ξέρω πως δε θα σε ξαναδώ.
Ξέρω πως όλα τελειώνουνε εδώ.
Ξέρω πως η ζωή δεν είναι παρά ένα ψέμα.
Μα εσύ, όσο υπάρχω ακόμα εγώ
θα ζεις μέσα από τη θύμησή μου.
Ρ.Β.
4 σχόλια:
Πάντα να την θυμάσαι με αγάπη
Ποιός δεν θυμάται με έντονη νοσταλγία τη μάνα του;
Αλίμονο σ' αυτόν που δεν γνώρισε μάνα...
Ευχαριστώ Μαρία μου. Ούτε η μάνα ούτε ο πατέρας φεύγουν από τη μνήμη μας.
Ετσι είναι Σταμάτη. Η μάνα αλλά και ο πατέρας μένει στη θύμησή μας όσο υπάρχουμε στη ζωή.
Δημοσίευση σχολίου