Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

Κοιτάζω τ' αστέρια.
Ξάστερος ο ουρανός.
Πόσο...μα πόσο θα' θελα
σύννεφα μαύρα να σκέπαζαν 
τ' αστέρια...το φεγγάρι...
να' ρθει μια μπόρα δυνατή
να ξεπλύνει μνήμε στεγνές 
που' χουν βαλτώσει στην ψυχή.
Να λυτρωθώ από το χθες
και να κοιτάξω αύριο με το χάραμα
καινούριους δρόμους στη ζωή.
 
Ποτέ δεν είναι αργά
για λίγες στιγμές ευτυχίας
σε δρόμους ανθοστόλιστους.
Να ξανακοιτάξεις τ'αστέρια, το φεγγάρι
να κλέψεις λίγο από το φως
να ντυθείς το ασημογαλάζιο τους
και να χαθείς μέσα στο πλήθος.
 
Ρ.Β.
 

4 σχόλια:

Apokalipsis999 είπε...

Άμα το θες η μπόρα θα έρθει.
Θες; Η μπόρα ενίοτε σε ρωτάει
με τον τρόπο της.
Ποτέ δεν είναι αργά,
ούτε και μάταια.
Διάθεση να υπάρχει.

Ρένα είπε...

Καλημέρα. Να που ήρθε σήμερα η μπόρα.
Για να δούμε θα φέρει ό,τι προσδοκώ;
Οσο για το ποτέ δεν είναι αργά το πιστεύω διάθεση και υγεία να υπάρχει.
Καλή Κυριακή.

Μαρια Νικολαου είπε...

Τίποτε δεν αγαπώ περισσότερο από τη βροχή...
Θα ρθει που θα πάει...
Εδώ έβρεξε για πρώτη φορά πριν δυο μέρες. Το φθινόπωρο μας έδειξε το γλυκό και νωπό του χαμόγελο

Ρένα είπε...

Το ξέρω ότι αγαπάς τη βροχή.Εδώ βρέχει κάθε απόγευμα πολύ.Ομως έχει και ένα κακό η υγρασία δεν βοηθάει στους πόνους.Πάντως είναι όμορφα γιατί ξεπλένει τη φύση και πολλά άλλα.