Οταν σε γνώρισα άγγιξα τον ουρανό τ' αστέρια, το φεγγάρι. Μέθυσα με τη βροχή και γνώρισα το πιο γλυκό μεθύσι της ζωής. Αγγιξα την πόρτα του παραδείσου μα έμεινε ερμητικά κλειστή δεν άνοιξε ποτέ για μένα. Βρέθηκα μόνη στο σκοτάδι.
Φτάνεις στη βρύση χωρίς να πιεις νερό... Ίσως γιατί έγινε μόνο το πρώτο βήμα. Και όχι το δεύτερο! Το μεθύσι του έρωτα είναι γλυκό και μεθυστικό. Σε πάει στα ουράνια, μα δεν σου δίνει το κλειδί να μπεις μέσα! Απλά σε πάει... Ψάξε πρώτα το κλειδί! Είναι πασπαρτού...
Οταν σε γνώρισα
6 σχόλια:
Για μένα πάλι άνοιξε η πόρτα αυτή, μα μετά πολύ πολύ καιρό, με πέταξε σκληρά στη γη...
Τουλάχιστον άνοιξε έστω και για λίγο, δεν είναι κάτι και αυτό;
Φτάνεις στη βρύση χωρίς να πιεις νερό...
Ίσως γιατί έγινε μόνο το πρώτο βήμα.
Και όχι το δεύτερο!
Το μεθύσι του έρωτα
είναι γλυκό και μεθυστικό.
Σε πάει στα ουράνια,
μα δεν σου δίνει το κλειδί
να μπεις μέσα!
Απλά σε πάει...
Ψάξε πρώτα το κλειδί!
Είναι πασπαρτού...
Θα ακολουθούσα κατά γράμμα τη συμβουλή σου αν δεν ήταν ήδη πολύ αργά.Εύχομαι μια όμορφη Κυριακή έστω και βροχερή.
Μου άρέσει Ρενάκι μου. Όσο για το σκοτάδι μην ξεχνάς ότι οι τυφλοί ζουν μέσα σε αυτό. Μελίτα
Αυτοί το έχουν συνηθίσει. Ολα τα πράγματα στη ζωή είναι απλά συνήθεια Μελίτα μου.
Δημοσίευση σχολίου