Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

Ναυαγισμένα όνειρα.


Ούτε τις στάχτες των ονείρων μου
δεν πρόλαβα στα χέρια μου να κλείσω.
Τις πήρε η βροχή και χάθηκαν
μαζί με τη ζωή μου.
********
Ναυαγισμένα όνειρα σε άγνωστα λιμάνια.
Ρωγμές στους τοίχους του σπιτιού
ανοίχτηκαν από τις σιωπηλές κραυγές μου.
Φωτογραφίες ξεθωριασμένες πια από καιρό
θαρρείς πως κλαίνε τον καημό μου.

9 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Φιλιά απο μένα και τη ΛΙα

Ρένα είπε...

Και τα δικά μου. Να περάσετε καλά
και καλή επιτυχία στη Λία.

Ανώνυμος είπε...

Μου αρέσει Ρένα μου. Μελίτα

Ρένα είπε...

Ευχαριστώ Μελίτα. Καλή ΚΥΡΙΑΚΉ.

Ανώνυμος είπε...

Τον εαυτό σου να ευχαριστείς και να τον αγαπάς... Μελίτα

Ρένα είπε...

Υπάρχει αναρωτιέμαι άνθρωπος που δεν αγαπά τον εαυτό του; Αφού είμαστε όντα εγωιστικά.

Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη είπε...

Πρόσφατα, έγραφα σε κάποια φίλη για τα πίσω από κάγκελα γερά, φυλακισμένα όνειρα και τις ρωγμές που τρέμω, για τον επιθανάτιο ρόγχο των ονείρων μου που κουβαλούν.
Όμως, της καρδιάς μου Ρένα αγαπημένη, ούτε στιγμή δεν θα μπορούσα ν' ανασάνω χωρίς ελπίδα να με τρέφει κι όνειρα άπιαστα να κάνω.
Τα φιλιά μου!

Ρένα είπε...

Σταυρούλα μου τα όνειρα ακόμα και πίσω από κάγκελα φυλακισμένα δραπετεύουν...έτσι τα χάνουμε μέσα από τα χέρια μας.Η ελπίδα υπάρχει πάντα για τη μέρα που ξημερώνει...
όμως όταν τα χρόνια περνούν ανεπιστρεπτή ακόμα κι αυτά αρχίζουν να αραιώνουν.Ευχομαι Καλό Μήνα.

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Υπέροχοι στίχοι.
Αισθαντικοί κι αυθεντικοί...