Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

Σιωπές

Οταν σε πρωταντίκρησα
ήταν σαν ν' ανέτειλε
για πρώτη φορά ο ήλιος.
Ενιωσα να μ' αγκαλιάζει
ένας ήλιος φωτεινός, ζεστός
από κάθε γωνιά της γης.
**********
Ηθελα να φωνάξω δυνατά.
Καλημέρα Ερωτα!
Μα μόνο σιωπή...
ανεξήγητη σιωπή...
**********
Είναι δύσκολο να μπορείς
να διαβάζεις τις σιωπές.
Κι' εσύ δεν έμαθες ποτέ ν' αφουγκράζεσαι.
Πρέπει ν' αγαπάς πολύ
για να μπορείς ν' αφουγκραστείς.
**********
Σιωπές που κρύβουν αληθινό χρυσάφι.
Χρυσάφι που δε λαμπυρίζει
μήτε αγοράζεται...
Μόνο αγάπη σου ζητά.

6 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Διαβάζοντας την αρχή των λέξεών σου μου θύμισες αυτό που είχε συμβεί σε μένα.

Ήταν Ιούνιος, και ήμουν σε έναν μεγάλο κήπο γεμάτο πολύχρωμα τριαντάφυλλα. Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει όταν τον είδα να μπαίνει μπροστά από αυτόν, και να παίρνει ολόκληρος ένα χρώμα πορτοκαλί.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη μέρα , όπως βέβαια δεν θα ξεχάσω και καμιάν άλλη...

Ρένα είπε...

Ισως η φωτογραφία που έβαλες με έκανε να γυρίσω αρκετά χρόνια πίσω
και να θυμηθώ μια παρόμοια στιγμή.
Ηταν όμως κοντά στη θάλασσα την ώρα που ο ήλιος ανέβαινε κατακόκκινος σαν τη φωτιά χρωματίζοντας κόκκινη τη θάλασσα και τα μάγουλά μου. Ηταν από ευτυχία άραγε;

Μαρια Νικολαου είπε...

Πιστεύω πως ναι...
Οπως και να χει ποτέ δεν θα ξεχάσουμε αυτές τις στιγμές

Ρένα είπε...

Καλημέρα Μαρία μου.Αυτό που μ' αρέσει στα μπλοκ είναι αυτή η ανταλλαγή απόψεων.

Ανώνυμος είπε...

Ρένα μου, κάθε ποίημά σου ένα βήμα μπροστά.

Συμφωνώ και με τις δύο σας. Υπάρχουν στιγμές που μας χαράζουν ανεξίτηλα, δεν σβήνουν από τη μνήμη...
Τυχεροί οι άνθρωποι που τα έζησαν!!
Να είσαστε καλά. φιλάκια Μελίτα.

Μαρία με ξέχασες εμένα την ανώνυμη.
Μελίτα

Ρένα είπε...

Καλημέρα ανώνημη καλή και παιδική μου φίλη. Πάντα έχεις ένα καλό λόγο να πεις παρά τα παιδικά μας τσακώματα! Καλημέρα.