Απλωσα τα χέρια
πήρα το φεγγάρι
καθρεφτίστηκα στο φως του.
Ενιωσα ζεστασιά να με τυλίγει.
Βυθίστηκα στην αγκαλιά του
ύστερα χάθηκα σε μια απέραντη ερημιά.
**********
Πετάω σ' απάτητες βουνοκορφές
σ' ασημοποίκιλτα λιβάδια.
Ιχνος ζωής...μόνο σιωπή...
Εγώ... ανεπιθύμητος διαβάτης.
***********
Ομορφη που' ναι η γη από ψηλά!
Αν είναι όνειρο μη με ξυπνάτε!
2 σχόλια:
Το σημαντικό είναι να τα βλέπουμε όμορφα με τα μάτια της ψυχής τελικά
Είναι σημαντικό δε διαφωνώ...Μπορούμε όμως πάντα;Καλησπέρα Μαρία μου.
Δημοσίευση σχολίου